Nieuwe stap...

Het gaat kennelijk wel goed met mij.
Ik schrijf zo weinig.
Druk met werk, sport, theater en wat al niet meer.
De laatste voorstellingen van Kierewiet hebben we 17 en 18 november gespeeld. Mensen vroegen me of ik nu niet in een gat viel. Dat vallen valt wel mee, van tevoren wist ik natuurlijk dat het na dit weekend afgelopen zou zijn, maar ook dat er weer nieuwe dingen aankomen: De Vervolgoperatie!
Vanochtend ben ik weer bij de plastisch chirurg geweest; dat bezoekje was meer een formaliteit. De vorige keer had ze al geconstateerd dat ik klaar was voor een vervolgoperatie. Nu ben ik blij dat ik die nog even uitgesteld heb en mijn "normale" leven weer heb hervat. Sinds enkele weken voelt het ook zo dat alles weer op zijn plek begint te vallen, dat ik weer redelijk volwaardig meedraai in mijn team en de toneelvoorstellingen waren ronduit een kadootje.

Na het bezoek aan de chirurg ben ik ook meteen de draaimolen der voorbereiding ingestapt; eerst weer een medische foto, formulieren invullen en vervolgens gesprekjes met de apothekersassistent, de assistent anesthesie, de afdelingsverpleegkundige en de planner. Vanwege mijn werk wil ik de operatie na 20 januari uit laten voeren, maar zover vooruit kunnen ze de O.K. niet inplannen.
Dus dat wordt voorlopig afwachten wanneer ik groen licht krijg, maar het zal vermoedelijk wel kort na 20 januari zijn.
Het is een relatief kleine ingreep met een korte herstelperiode. En daar mag ik van mijn werk nog een restantje vakantiedagen achter vastplakken.
Altijd het nuttige met het aangename verenen!
Nieuwe stap richting het nieuwe jaar....

Snor

Gistermiddag hebben we dan onze familievoorstelling "Kierewiet" gespeeld.
Het is een bewerking van het stuk "Fools" van Neil Simon, in het nederlands vertaald als "De Dwazen". In het stuk speel ik een norse graaf, met een dikke buik een zwarte lange mantel en een opgeplakte snor met sikje. Telkens als ik die snor opgeplakt had, vond ik mezelf op een of andere figuur uit de gouden eeuw lijken die van een postzegel afgewandeld was.

De reacties op de voorstelling waren allemaal lovend en het spelen ging bij iedereen enorm goed. Dat is de kick van toneelspelen met elkaar en met publiek erbij, waardoor ineens alles op zijn plek valt en de grappen aankomen in de zaal.
Kortom, dat spelen zit ook wel snor.

Allemaal theater!

De premieredatum nadert met rasse schreden...
zondag 28 oktober speel ik in een kindervoorstelling die we gemaakt hebben met Teater '77 voor het Theaterfestival Breda. Deze productie werd me in maart in de schoot geworpen; de drie productiegroepen van de club waren nog druk bezig met de voorbereidingen van de jubileumvoorstelling toen een regisseuse dit plan opperde. Ik moest op dat moment nog geopereerd worden i.v.m. de borstreconstructie. Even rekenen deed mij beseffen dat we na de zomervakantie een korte periode zouden moeten repeteren en dat dat voor mij precies een gunstige periode zou zijn om weer iets te ondernemen op dit vlak. Ik zou immers hersteld zijn.
En nu lijkt het ook precies zo uit te pakken. Gisteravond hebben we twee keer een doorloop van het stuk gehad en het ging me beter af dan ik me had voor kunnen stellen. Ik haper nog wel eens met mijn tekst, maar ik weet ook dat ik het al spelend altijd weet op te lossen, zodat het publiek daar nauwelijks iets van hoeft te merken.
Ik heb wel gemerkt dat ik nog nooit zoveel moeite heb gehad om mijn teksten te onthouden, dat ik lang stukjes tekst blijf verwarren. Ouderdom? Of toch nog steeds een stuk nasleep in het hele proces? Of een combinatie van beide?

17 en 18 november spelen we nog een paar keer.
Een week later moet ik weer terugkomen bij de plastisch chirurg en zal de vervolgoperatie gepland gaan worden. De eerstvolgende voorstelling waar ik in zal spelen gaat dan voorlopig even de ijskast in.... De plannen zijn er al wel!

Zo Zus, Zo Zoon

Dat was zo ongeveer het thema van het afgelopen weekend.
Vrijdag 5 oktober werd Onno 16. ZESTIEN! Je let even niet op en voor je het weet groeit je kind de pan uit, drinkt zijn eerste biertje, gaat met zijn heavy-metalvrienden naar concerten en tot diep in de nacht feesten.... Over die vrienden geen kwaad woord. De kamer was vrijdagavond gevuld met lang haar, ruige plaatjes maar vooral zachte binnenkanten. De sfeer was geweldig.
Ik had me uitgeleefd op een zwarte taart van marsepein en had ook meteen een taartje voor de volgende dag gemaakt, omdat we met de zussen hadden afgesproken in Maarn.
Een zussendag is elke keer bijzonder, juist omdat we dit niet zo vaak doen. Goed praten, veel lachen, lekker eten en als verrassing beschikte ik dit keer over een kortingsbon voor de sauna. Hup, met z'n vijven in mijn autootje naar Soesterberg om onszelf onder te dompelen en uit te zweten.
Heerlijk!

Naald nummer zoveel...

Ik ben afgelopen maandag weer naar het ziekenhuis geweest om bloed te laten prikken. Dit ter controle van de chronische leukemie, tot nu toe elke 3 maanden.
De waarden van de leukocyten in mijn bloed zijn nauwelijks gestegen. En dat is een hele opluchting. Aanvankelijk had de chemo een flinke tik uitgedeeld aan dit soort naargeestige types, maar het afgelopen jaar leken zij weer in aantal toe te nemen. Dat dit nu nauwelijks het geval is, is een enorme opluchting voor me. Hopen dat het zo blijft!
Tegelijkertijd valt het me op dat ik maar langzaam herstel van een griepje van twee weken geleden. Ik was daar niet zo erg ziek van, maar wel heel erg verkouden en moe; beton in mijn benen. Volgens de arts kan het inderdaad aan de leukemie liggen dat ik minder snel herstel, dat ik vage keelklachten heb en nog hoesterig ben. De weerstand is nu eenmaal verzwakt.
De arts vraagt zich ook af of ik op de lange termijn wel mijn werk met kinderen moet blijven doen; nergens grotere infectiehaarden en broeinesten voor virussen dan in de kinderopvang.... En ik was juist zo blij weer aan het werk te zijn, juist vanwege die kinderen!
Dat ik nog steeds moeite met mijn concentratie kan hebben vindt de arts heel normaal en vanzelfsprekend. Ik moet en mag mezelf meer tijd geven om weer "terug" te komen.

Al met al loop ik nu met een dubbel gevoel rond van twijfel en opluchting. Ik wil vooral het laatste de overhand laten hebben, maar het regenachtige herfstweer drukt het soms de kop in.
Kop in? Kop op!
het is niet voor niets Dapper Voorwaarts!

Breda Barst

Zo luidt de naam van het jaarlijkse popfestival in het Valkenbergpark, hier in de stad.
Een naam die het festival eer aan doet, moet ik zeggen.
Ik wil vanmiddag wel even gaan kijken, maar ik doe het rustig aan.
Had afgelopen week nog barstende koppijn en af en toe barst ik nog in gesnotter en hoesten uit, alles het gevolg van een griepje.
Toch is dit volgens mij de eerste keer dat ik iets onder de leden heb sinds de laatste chemokuur, precies een jaar geleden. De herstelperioden na de operaties niet meegerekend, maar dat is voor mij toch heel iets anders dan ziek zijn.

Mocht het festival me teveel worden, dan ben ik naar huis en kunnen ze allemaal lekker barsten daar in het park...

Nu even niet...

Het valt me soms toch zwaar, dat gewone leven.
Maar zou dat anders ook niet zo geweest zijn?
Voordat dit hele circus begon liep ik soms ook al te klagen op mijn werk dat ik het allemaal " zo veel" vond en dat er altijd zoveel "moet". Vandaag ben ik ook van hot naar her gevlogen voor mijn werk en daarom heb ik op het laatste moment toch besloten niet naar het inloophuis te gaan. Ook wel jammer, want het is de eerste bijeenkomst sinds de zomerstop en de volgende is pas weer over een maand.
Maar ik ben nu te moe. Even niet dus.
De bank op met een kopje thee en straks een poging doen om eens echt op tijd te gaan slapen....
Kijken wat dat oplevert. Maar nu?
Ik kan amper nadenken.
Nee, nu even niet.

Cup-controle

Deze week ben ik op controle geweest bij de plastisch chirurg.
Het is inmiddels ruim drie maanden geleden dat de laatste injectie werd gezet om de prothese op te vullen. Daarna moest de zwaartekracht zijn werk gaan doen.
En dat is gelukt.
Mijn lichaam is klaar voor de vervolgoperatie.
Toch stel ik deze operatie nog even uit, vooral vanwege dat hoofd waar ik al eerder over schreef.
In november mag ik weer op controle en dan zullen we wel een operatie gaan plannen.
Er is al een definitieve prothese gekozen uit de eindeloze lijst met modellen: de SD525. Goed, dat zegt u waarschijnlijk niks en mij ook niet, maar ik heb dit zien staan in het tabellenboekje van de arts.

Zoveel vrouwen, zoveel soorten.
Vandaag tijdens de sportles heb ik daar stiekem nog eens op staan letten; handig die grote spiegelwand...

Druk-Druk-Druk

En onmiddellijk na de cruise ben ik de diepte ingedoken.
Of beter gezegd: de drukte.
Afgezien van het drukkend warme weer deze week, wordt de druk ook opgevoerd door alles wat ik weer wil ondernemen; vier dagen werken in de week, de laatste loodjes ter voorbereiding van het buurtfeest volgende week zondag, sporten en toneelrepetitie waarvoor ik de komende tijd vooral tekst moet leren.

Ik merk dat het veel is. Vooral in mijn hoofd.
Het is lastig om dit gevoel te omschrijven. Fysiek voel ik mij prima, fit, uitgerust van vakantie en ik wil ook zo graag. Tegelijkertijd kan ik, bij vlagen, heel slecht tegen drukte. Dat is vooral op mijn werk wel eens lastig, omdat er vaak veel dingen tegelijk kunnen gebeuren. Maar gisteren merkte ik het ook tijdens de toneelrepetitie, alsof het wazig wordt in mijn hoofd en ik letterlijk niet goed meer kan focussen. Kost me moeite om me te concentreren, vooral als er veel (gesproken) informatie op mij af komt. Zelfs in een 1-op-1 gesprek...
Daar staat tegenover dat de dingen die ik in rust kan doen, mij prima afgaan. Autorijden? Geen probleem. Potje sporten? Kom maar op! Puzzelen? Doe nog maar een 4-sterren sudoku.

Ik vind het lastig dat ik niet weet hoe het komt en dat ik er zelf geen vat op heb.
Als je een stramme arm hebt, doe je oefeningen, als je moe bent, ga je slapen, maar wat doe je nou met zo'n hoofd?

Misschien moet ik eerst beginnen met me daar niet druk over te maken.
Makkelijk gezegd....

Cruise, deel 2

En alsof het allemaal nog niet genoeg was, hebben we ook nog een cruise gemaakt.
Alweer? Alweer ja. En daarmee sluiten we deze heerlijke zomervakantie mooi af. Vanmiddag zijn we thuisgekomen van een boottocht die ons vanaf IJmuiden meevoerde naar de kusten van Frankrijk, Spanje en Engeland. We hebben prachtig weer gehad, ook - of beter gezegd vooral- aan de Spaanse kust, terwijl het daar enorm kan spoken, vooral op de punt bij La Corunia.
Ik heb enorm genoten van het varen, dat wil ik echt nog wel vaker doen. Maar dan hoeft dat niet perse op zo'n groot schip te zijn. Een oude tjalk op de Waddenzee lijkt me ook heerlijk, of een tocht met een kano, een fluisterbootje of de pont naar Breskens vanuit Vissingen.... als het maar vaart.

Cruisewoordraadsel: 3 horizontaal? Antwoord: Hans, Onno en ik!

Morgen begint het "gewone" leven voor mij; ik pak mijn werk weer helemaal op, vier dagen in de week, Hans gaat de komende week voor 4 dagen werken in Oldenzaal en Onno heeft nog een week vakantie. Zo kom ik ook langzaam in mijn ritme, tenminste... dat is de bedoeling.

Het nieuwe schooljaar is voor mij altijd een nieuwe start. Ik heb een hoop plannen en ik hoop dat het me lukt om ze te verwezenlijken dit komende jaar.
Voorwaarts dan maar weer. Immer voorwaarts.

Zwemmen

Gisteren was het warm.
Zo warm dat ik besloot de auto te pakken en naar Zeeland te rijden en een duik in zee te nemen. Ook al hadden we de dag daarvoor al de hele dag in de auto gezeten, op terugreis vanuit Frankrijk.
Tijdens onze vakantie daar had ik voor het eerst mijn badpak weer aan. Dat was een primeur.
De volgende primeur was om ook weer eens te zwemmen, want dat was er nog niet van gekomen sinds   alle operaties. De schoolslag is ineens weer een nieuwe sensatie nu mijn bovenlichaam voorzien is van een nieuw contragewicht...

Gisteren dus weer eens in zee. Realiseerde me dat ik precies een jaar geleden daar ook aan het zwemmen was, met mijn vader bij de boulevard in Vlissingen. Toen hield ik mijn pet op tijdens het zwemmen, nu mogen -nee, kunnen!- mijn glanzende lokken weer nat worden.
Heerlijk!

Vakantie!

Vorig jaar rond deze tijd liep ik te gillen dat ik "volgend jaar alles in zou halen!"
Ik ben nu, met Hans en Onno, ruim een week in Frankrijk en geniet met volle teugen. Ook hier een bijzonder prettig weerzien met vrienden en mensen die ik alleen hier tegenkom en die mij vorig jaar gemist hebben, terwijl Hans en Onno er wel waren. Ik ontkom er niet aan om mijn verhaal weer eens te doen, maar dat hoort er inmiddels allemaal bij. Iedereen kan aan mij zien dat het goed met me gaat en het gros van de mensen op deze camping heeft geen flauw idee wie ik ben en wat er gebeurd is.
Soms raak ik wat langer en dieper in gesprek met iemand en dan krijg ik een levensverhaal te horen van iemand met wie ik absoluut niet hoef te ruilen. Maar die wel enorm krachtig en positief in het leven staat. Daar wil ik mijn eigen verhaal niet mee bagatelliseren, maar het houdt je wel met twee benen op de grond.

Ik had het voornemen om deze vakantie te gaan werken/schrijven aan mijn theatermonoloog i.o.
Daar is nog niet veel van terecht gekomen, maar geschreven heb ik wel: een lied voor een vriend die 50 is geworden en een lekkere meezinger voor een, u raadt het al, meezingavond. En nu dus een blogje voor alle trouwe fans die mij blijven volgen, zelfs tot in Frankrijk....
On y va!

Stop! Controle!

En zo is het al weer juli.
De zomer is begonnen. Echt begonnen nu!

Ik heb de laatste controles achter de rug;
een paar weken geleden bij de internist/oncoloog, oftewel dokter Boersma, voor bloedonderzoek en medicijncontrole, en nu ben ik zojuist terug van een halfjaarlijks controlebezoek aan de mammachirurg, oftewel dokter Luiten.
Vorige week is er een mri-scan gemaakt en er zijn "geen bijzonderheden".
Geen bijzonderheden? Dat is juist wel bijzonder!
Ik mag weer een half jaar blij verder!

Het gaat goed met mij.
En er is weer taart.

Teater!

Inderdaad, teater zonder h.
En dan moet er eigenlijk ook nog '77 achter, dan heb je de naam van de vereniging waarin ik speel.
Althans, de voorstellingen die momenteel opgevoerd worden, daar speel ik dan niet in. Maar omdat het een grote jubileumproductie is, we bestaan 35 jaar,  ben ik wel actief betrokken. Elke speelavond ben ik aanwezig om de bar te draaien, het verkeer te regelen of een groep bezoekers te begeleiden.
Deze productie bestaat uit 3 korte voorstellingen in verschillende ruimtes van De Klokkenberg, voormalig medisch instituut voor hartspecialisatie, kinderpsychiatrie, tbc-sanatorium, epilepsie-onderzoek en wat al niet meer. Momenteel wordt het gebouw gerenoveerd en de oude ruimtes (een kelder, een grote keuken en een binnentuin) spreken erg tot de verbeelding. De bijbehorende kapel mogen we gebruiken als ontvangstruimte en bar.
Morgen is de laatste voorstelling en ik heb aangeboden voor de hele bups te koken, bijna 25 man. Dus vanochtend naar de markt voor de nodige spullen en straks richting de supermarkt.
Ik zal er eens een feestje van maken.
Het is zo heerlijk dat dat weer kan!

Vaderdag in Zeeland

Afgelopen weekend vond ik dat mijn zoon wel groot genoeg was om zelf vaderdag te vieren met zijn vader. En ik vertrok naar de mijne, om hem eens lekker te verwennen. Zus Carolien met dochter Liene waren er ook en dat maakte het nog eens extra gezellig.
Op een of andere manier is er altijd inspiratie in Zeeland; een vorige keer vloeide er een fraaie tekst uit mijn pen voor de bruiloft van Gerrie en Paul, na dit weekend schreef ik het volgende:

"Nergens"

Nergens
weet ik lucht zo blauw
zee zo groen
zand zo fijn
en zonwit lichter dan licht

Nergens
zo vertrouwd
de pianotoetsen
de lampekap
theepot en koekjestrommel

Nergens
is elke dag
meer vaderdag
dan hier

Koester ik de dagen
die nog zijn

Bijna zomer...

Aan het weer is het nog niet echt te merken, maar de zomer nadert met rasse schreden.
Ik had het nog niet geschreven, maar wij gaan wederom een cruise maken. Je zou voorzichtig kunnen zeggen dat we de smaak te pakken hebben, alhoewel er voor mij nog steeds niks boven kamperen gaat in de zomer. Dus doen we het gewoon allebei! Eerst een week of twee naar Frankrijk met onze oude camper en daarna als afsluiter nog negen dagen op cruise. We hebben van een enorme aanbieding kunnen profiteren, varen met een maatschappij waarbij Onno nog bijna gratis mee mag omdat hij bij ons in de hut slaapt, en vertrekken vanuit IJmuiden. Dus ook geen vliegtickets naar Barcelona. Kortom, vele malen goedkoper dan de trip die we rond de jaarwisseling hebben gemaakt. We varen via Frankrijk naar de noordkust van Spanje en dan via Engeland weer terug naar IJmuiden.
We hebben er zin in!
Vorig jaar zomer riep ik al dat ik volgend jaar alles zou inhalen.
En dat is nu dus. Alleen het weer mag nog iets mooier.
Maar ik klaag niet...

Back to normal

Het begint er toch op te lijken; dat ik weer een normaal leven krijg. Voor zover je bij ons van een normaal leven kunt spreken, maar dit terzijde.

Ik heb al een tijd niet geschreven en dat heeft o.a. met mijn werk te maken. In het dorp Teteringen waar ik in de naschoolse opvang werk, is een heleboel in ontwikkeling. Er zijn twee grote MFA's verrezen, oftewel: Multi-Functionele Accomodaties. Hierin zijn basisscholen gehuisvest en kinderopvang, maar ook zaken als de bibliotheek, sportzalen en het dorpsgebouw.
Ik heb overwogen of ik niet liever een baan op het kinderdagverblijf wilde i.p.v. de naschoolse opvang. Ik zou meer uren kunnen werken in minder dagen tijd, dat idee lonkte me wel. Ik draaide een dag mee op een babygroep met twee hele leuke collega's en zag vooral de voordelen. En toch bleef er iets knagen.... Wil ik dit wel graag genoeg? Wat is de juiste keuze? Waar doe ik goed aan?

Na enig spiritueel zelfonderzoek heb ik mijn hart laten spreken en er toch voor gekozen om met oudere kinderen te blijven werken in de naschoolse opvang. Met die beslissing ging ik vorige week het gesprek in met mijn leidinggevende. Ondanks de crisis en de bezuinigingen kan ik gewoon weer mijn uren werken. Een dag later werd het re-integratieplan met de bedrijfsarts in elkaar getimmerd, zodat ik stapsgewijs terugkom op de werkvloer en na de zomervakantie weer helemaal terug ben. En vandaag heb ik mijn eerste middag weer gedraaid en dat viel niet eens tegen.

Er wordt al maanden geroepen dat ik er zo goed uitzie.
Sinds een week of twee begint het ook echt zo te voelen.
Ik heb veel gefietst en gewandeld toen het zulk mooi weer was. Ik heb weer energie in mijn lijf. De dufheid in mijn hoofd is al ver weg.
Kortom, het is de hoogste tijd voor een normaal leven.
Nu de zomer nog.

Wat een heerlijk vooruitzicht!

Opnieuw her-beginnen

Ja, zo voelt het wel. Dat ik opnieuw begin met beginnen.
Gisteren het draadje van mijn werk weer opgepakt zoals ik dat vanaf eind januari tot aan de operatie al deed. Toen was ik ook weer begonnen, vooral omdat ik me al zo goed voelde en graag weer iets wilde doen.
De drijfveer nu is vooral dat ik graag wil dat ik me goed voel en dat alles weer normaal wordt. Dat het allemaal achter me ligt. Natuurlijk is dat nog niet helemaal zo, want er ligt immers nog een operatie in het verschiet. Maar die wil ik op zijn vroegst pas eind dit jaar laten uitvoeren. De nasleep van de narcose valt me toch een beetje tegen. Langzaam, heeeel langzaam lijkt het duffe gevoel in mijn hoofd zich op te lossen. Het lukt me niet om heel veel informatie in een keer op te nemen. Daar was ik toch al niet goed in, maar mijn hoofd zit op dit moment nog snel "vol", vooral als mensen tegen me praten. Volgens de plastisch chirurg duurt zo'n nasleep gemiddeld 6 weken. Die zijn inmiddels gepasseerd, dus ik hou goede hoop op nog beter wordende tijden.

Voorwaarts, immer voorwaarts!

Leve de Liefde!

En toen was het zo ver: de bruiloft van mijn zus Gerrie met haar Paul. Het werd een dag vol verrassingen, niet alleen voor het bruidspaar, maar ook voor de aanwezigen.

Hans, Onno en ik vertrokken 's morgens al op tijd naar Haarlem, omdat ik nog een hoop werk zou hebben aan de taart. Ik had beslag kunnen leggen op de tweede etage in het huis van het aanstaande bruidspaar, wat door Gerrie als atelier wordt gebruikt. De fotografe was ook al gearriveerd en na een kopje koffie ging ik aan de slag.
Na drie uur ploeteren moest ik snel mijn feestkleren aanschieten om op tijd in het stadhuis te zijn. Dat viel nog niet mee op mijn nieuwe, niet ingelopen schoenen, maar naast mij liep een collega-vriendin van Gerrie op hakken die 3x zo hoog waren als de mijne en dat hield de boel nog veel meer op.
Veel bekende gezichten voor het stadhuis waaronder zelfs een leraar van de middelbare school die nog steeds fan is van Gerrie en haar werk. Hij was "even" op en neer vanuit Zeeland om de plechtigheid bij te wonen.
De trouwauto was een beige citroen ami, in zo'n auto reden wij thuis vroeger ook en Paul bleek in het verleden ook in zo'n auto te hebben gereden. Hoe toepasselijk. Ik was ontroerd toen ik ze uit zag stappen; ze zagen er zo mooi en gelukkig en vrolijk uit. In het stadhuis werden we ontvangen met prachtige vioolmuziek en een buitengewoon ambtenaar, die vooral dat "buitengewoon" op een vrolijke manier gestalte gaf. In plaats van ringen gaf het bruidspaar elkaar een klein boekje waarin ze, allebei, in prachtige woorden hun liefde voor elkaar uitspraken. Ontroerend en indrukwekkend. En nog meer prachtige vioolmuziek. Ja lieve mensen, ik heb heel wat vreugdetranen gelaten daar!

Na de plechtigheid nog even borrelen en ons eerste lied zingen, en daarna weer terug om hard verder te werken aan de taart. Ik liep achter op schema en we moesten als een speer naar Amsterdam. De drukte op de weg werkte ook niet echt mee, een uur later dan gepland waren we in het Betty Asfalt Complex, het theatertje van Paul Haenen wat voor de feestavond was afgehuurd. Met dank aan zus Carolien lukte het om de taart op tijd af te krijgen en toen we deze gingen installeren, stapte neef Jeanpierre en zijn vrouw Cherie binnen die het feest met hun accordeonmuziek kwamen opluisteren. Alweer een verrassing, evenals Paul Haenen die als Dominee Gremdaat kwam optreden. En vlak mijn vader niet uit die na een ludieke toespraak zich transformeerde tot Jules de Corte en een lied ten beste gaf! En, uiteraard, hebben de hondizussen ook hun theatrale bijdragen geleverd.
Alle acts, liedjes en toespraken werden opgevoerd in de theaterzaal, daarna ging het feest swingend verder in de foyer.

Wat een heerlijk feest, wat een leuke mensen, wat een prachtige dag !
Lang leve de liefde, lang leve Paul en Gerrie!

Binnen en buitenkant

Tjonge,
het is al meer dan een week geleden dat ik een berichtje achterliet op het blog. Wat betekent dit? Gaat het goed met mij? Iedereen die ik op straat of in de winkel of waar dan ook tegenkom, zegt dat ik er zo goed uitzie. En ik kan niet ontkennen dat ik de laatste tijd op dat punt tevreden ben. Inmiddels ben ik sinds de laatste operatie al een paar keer "bijgevuld" en de protheseborst is nu ongeveer even groot als mijn andere eigen borst. Ik had niet verwacht dat dit resultaat er al zo snel zou zijn, dus daar ben ik wel blij om. Bovendien doet een vleugje make-up soms ook wonderen.

Wat trager verloopt, is het duffe gevoel in mijn hoofd. Er zijn dagen dat ik me fitter voel, maar vaak loop ik nog met een soort baksteengevoel in mijn voorhoofd. En ik ben geneigd te denken dat dit toch de nasleep van de narcose is. Ik vergeet nog snel dingen, doe eindeloos over het samenstellen van de boodschappenlijst en mijn concentratie laat het nogal eens afweten tijdens een lang gesprek, een theatervoorstelling met veel tekst en talkshows met minder boeiende gasten.

Maar ja, dat zie je aan de buitenkant niet. En het is ook niet heel erg, maar soms zou ik wel willen dat het klaar was. Zeg ook tegen iedereen dat de grootste shit achter me ligt, maar ik moet ook nog een stukje voorwaarts.
Na de meivakantie hoop ik de draad van het werk weer te gaan oppakken om vervolgens stapsgewijs weer helemaal terug te komen op de werkvloer.

De komende week staat helemaal in het teken van de naderende bruiloft van zus Gerrie met zwager Paul. Ik heb de eer om de taart te mogen maken, maar hoe en wat is uiteraard zeeeeer geheim! Ik hoop wel dat het weer nog wat beter wordt, zojuist kletterden de hagelstenen nog uit de hemel.
Vorig jaar lagen we rond deze tijd buiten op het strand,
nu blijf ik liever nog even binnen....

Filmpje!

In september 2011 heb ik al eerder geschreven over de korte film waar ik in speel. In overleg met Rex, mijn tegenspeler in de film, toneelregisseur en goede vriend, hebben we een tijdje gewacht met de film publiek te maken.
Uiteraard hebben wij zelf al lang een exemplaar op dvd en die hebben we in besloten kring ook al wel getoond. Maar nu mag de hele wereld 'm zien! Ja, ook jullie, lieve blog-volgers.

Ga naar www.vimeo.com en typ bij het vakje search "Eenzaam&Alleen" in.
Dat is alles.

Veel kijkplezier!

Zout

Vanmorgen ben ik weer "bijgevuld" met fysiologisch zout.
En daarvoor moet je niet te flauw zijn, want zelden zag ik zo'n grote injectienaald. Maar toch voel ik er niet veel van. Tot mijn verrassing werd er geen 50 maar 100 ml. bijgeprikt! De arts vroeg of ik er klaar voor was. Welja, waarom niet? Ik heb niet zo snel last van de neiging om flauw te vallen. En vlugzout is volgens mij toch een heel ander goedje...

Ik bedacht net dat zout een belangrijke smaakmaker is.
Zou ik ooit nog een goede smaak ontwikkelen?
Of krijg je van teveel zout een opgeblazen gevoel? Dat zou in mijn geval dan misschien juist heel handig zijn.

Volgende week weer een snufje.
Of een mespuntje.
Als het maar lekker wordt....

vocht & vechten

Gisteren ben ik op controle geweest bij de plastisch chirurg. Haar assistente haalde de pleisters eraf die er sinds de operatie nog opzaten. Zowel zij als de chirurg waren zeer tevreden over het resultaat: het litteken is mooi dicht en er zijn geen rare zwellingen, blauwe plekken of ontstekingen.
Ik had wel het idee dat ik nogal wat vocht vasthield op de plek boven de prothese, maar dat schijnt in deze fase heel normaal te zijn. Het gekke is dat het soms lijkt of de reconstructie te hoog is uitgevallen...
De chirurg heeft ook de prothese weer verder opgevuld. Dat gaat met 50 ml. vocht tegelijk dat er langzaam ingespoten wordt. Daar voel ik nauwelijks iets van.

Afgelopen maandag was ik ook weer bij een steunpuntavond in het inloophuis.
De opkomst was twee keer zo groot als de andere avonden die ik heb bijgewoond. Nieuwe gezichten en nieuwe verhalen. Het heeft me behoorlijk geraakt dit keer, wat een heftige en soms complexe verhalen! Het relativeert je eigen situatie in elk geval wel. Nog genoeg reden tot dankbaarheid dat ik niet meer tegen die borstkanker hoef te vechten, dat ik er nog ben en mag zijn, dat ik nog steeds volop omringd word met liefde en aandacht en dat ik vooral goede hoop mag blijven houden!
Daarbij hoop ik dat ik een ander tot steun kan blijven zijn.
Hoe moeilijk dat soms ook is....

Borstrock

Vroeger, in de winter, als het heel koud was en ik nog een jaar of 6, dan kreeg ik een borstrok onder mijn kleren aan. Zo'n gebreid wollen hemd.

Het geval wat ik nu draag verdient veel meer de titel Borstrok.
Het is zo'n rondgebreid, elastisch geval, een zgn. tubigrip. Je hebt er ook steunkousen van die je bij blessures om je knie, been, of arm kunt dragen. Maar dit is dus een groter, dubbelgevouwen exemplaar voor om het hele lichaam. Bij wijze van corset. En die draag ik sinds de operatie 24 uur per dag, behalve als ik een douche neem, tot aan de eerstvolgende controle aanstaande dinsdag. De rok zit onzichtbaar onder mijn kleding. Hoop ik. 

Helaas heeft het nogal de neiging om af te zakken, dus loop ik de hele dag een beetje te sjorren:
"One o'clock, two o'clock, three o'clock Rock...."

Weer thuis

Ziezo, deze ingreep zit erop, alhoewel ik natuurlijk nog wel "in de greep" ben.
De operatie is goed gegaan, maar ik bleef nogal wat vocht verliezen via de drain. Niet extreem veel, maar genoeg om mij een dag langer in het ziekenhuis te houden. En ik maar stoer denken dat ik na een nacht al naar huis zou mogen, jaja. Vanochtend was het zelfs nog de vraag of ik niet nog een nacht moest blijven.
Rond kwart voor 12 kwam het verlossende bericht dat de drain er uit mocht en ik naar huis kon. Omdat Hans dit hele weekend veel werk heeft, ben ik opgehaald door een aardige buurvrouw.

Gelukkig zit ik nu weer thuis op de bank met de laptop op schoot.
Ik moet nog rustig aan doen. Het weer werkt in ieder geval enorm mee; ik nestel mij op de bank in de zon en prevel af en toe wat opdrachten richting mijn zoon. En die is vervolgens heel erg behulpzaam. En ik moet mijn abonnement op de paracetamol niet te vroeg opzeggen, dat heb ik van de vorige operatie wel geleerd.

Het kan slechter....

Lente!

Vandaag begint de lente!
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik bij de huisarts kwam... Jeee wat is er veel gebeurd in dat jaar en jeee wat is dat jaar tegelijkertijd snel gegaan! En morgen de volgende ingreep. Ik zag er toch erger tegenop dan ik toe wilde geven, maar sinds gisteren ben ik een stuk geruster dat het allemaal goed komt. Met dank aan Anita waar ik elke maand kom voor een massage. Dit keer combineerde ze dat met een soort handoplegging. Ik werd er heel rustig en ontspannen van en besefte dat ik hier mijn kracht uit mag halen.
En dat voelt goed!

Vanmorgen nog een keer lekker wezen sporten, straks lekker lunchen met man en collega, daarna het bos in om al wandelend deze eerste lentedag te vieren.
Ik ben er klaar voor, kom maar op!
en dan....

Knapper Voorwaarts!

Dichtbij

Slechts luttele uren na het schrijven van mijn vorige blog kwam het verlossende telefoontje al uit het ziekenhuis: Donderdag 22 maart moet ik mij melden om 8.30 uur. Nuchter uiteraard, maar dat zijn ze inmiddels wel van mij gewend. Toch vind ik het wel weer spannend om opnieuw een operatie te ondergaan en zie ik ook wel op tegen de mogelijke nasleep. Maar ik sta nog steeds achter mijn besluit om een reconstructie uit te laten voeren.

Afgelopen week heb ik weer leuke dingen kunnen doen waar ik nog niet over kon schrijven. Zo was daar de vrijgezellenavond voor mijn jongste zus Gerrie die in april gaat trouwen met haar Paul. Dat moest natuurlijk geheim blijven. Het werd een diner in Amsterdam met, ja mezelf ook meegerekend, 13 bijzondere vrouwen. Ik bleef logeren na afloop bij mijn oudste zus, die zich voorlopig met krukken en rolstoel verplaatst vanwege een gebroken been/voet. Samen met haar de volgende dag boodschappen gedaan en de lekkerste appeltaart van Amsterdam gegeten op een terras in de Jordaan. Daarna haar fiets geleend en zonnig Amsterdam doorkruist, o.a. om kaarten te kopen voor een concert op 5 juni.
Vervolgens naar Haarlem om een presentatie bij te wonen van Gerrie's nieuwste boek in Het Dolhuys. Met daarbij de expositie van de kamerschermen die ze maakte met bewoners/bezoekers van de Willem Arntz Stichting. Bijzonder stuk werk.

Vandaag bezocht ik mijn vader, samen met Hans en Onno. Het werd een heerlijk dagje Zeeland; fietsen langs de zee, een terras aan het water, potje dobbelen, beetje kletsen, pianospelen en rode kool met sudderlappen. Hoe simpel aangenaam kan het leven zijn!

Ik ben blij dat ik de afgelopen week mijn familie allemaal weer van dichtbij heb mogen meemaken. Ik weet dat ze "dichtbij" me zullen zijn als ik straks geopereerd ga worden.
Dan tellen kilometers niet....!

Flow

Waar ken ik dit toch van? O ja, van de vorige operatie.... Het gevoel dat er straks niks meer kan en dat ik dus nu vooral zo snel mogelijk nog veel leuke dingen moet doen. De komende anderhalve week staat inderdaad behoorlijk vol, dus ik ben goed bezig!

Zo kwam er gisteren een mail binnen voor een extra bijeenkomst van het steunpunt voor jonge vrouwen met borstkanker, vanavond in het inloophuis De Honingraad. Vorige week ben ik daar ook weer eens geweest en het is goed om ook weer eens het verhaal van anderen te horen. En dat zo'n verhaal van iemand zo heftig kan zijn, heeft er toe geleid dat we vanavond opnieuw bij elkaar komen om smart te delen, terwijl het smartlappenkoor boven repeteert....

Ik heb mij ook weer aangemeld voor een toneelproductie die in het laatste weekend van oktober gespeeld gaat worden op het Theaterfestival Breda. We gaan met mensen van Teater '77 een kindervoorstelling maken in een betrekkelijk korte periode. Na de zomervakantie twee maanden hard repeteren en dan de planken op.
Ik kan dit ook gaan doen omdat ik besloten heb de tweede operatie uit te stellen tot zeker ergens in november, zo niet later. Hoop wel voor het einde van 2012 alles achter de kiezen te hebben, maar wil nu vooral eerst herstellen, de draad van mijn werk weer helemaal oppikken en een "normaal" leven gaan leiden. Voor zo ver dat bij ons mogelijk is natuurlijk....

En verder wacht ik nu vol ongeduld op de laatste bevestiging van het ziekenhuis in verband met de opname volgende week. Heb net op de website van het ziekenhuis gelezen dat dat bericht ongeveer een week voor de ingreep komt. Nog even geduld dus....maar ja....die flow.....

Zie me gaaaaaan!!

Kort

Ik zal het kort houden:

Ben weer eens echt naar de kapper geweest!

Klaar.

pissed off

En zo toog ik gisteren naar het ziekenhuis voor bloedafname en urineonderzoek, in verband met een controlebezoek aan de hematoloog/internist. Omdat het ziekenhuis dicht bij de school is waar ik werk, kon ik e.e.a. mooi combineren. Dacht ik. De papieren had ik twee maanden geleden al thuis gestuurd gekregen.
Aangekomen bij de balie van de bloedafnamepost, bleek het urineonderzoek te gaan om zgn. "verzamelurine". Dat betekent dat je 24 uur alles moet opvangen en daar een monster van naar het lab brengt. Je start ermee in de ochtend tot de volgende dag.
Nou wil ik niemand afzeiken, maar dat dit plas-verhaal zo zou werken, had ik graag eerder geweten.
De afspraak met de internist is verzet naar donderdag en inmiddels ben ik dus aan de fles.

Vandaag had ik ook nog een afspraak met de plastisch chirurg om wat laatste vragen beantwoord te krijgen. De operatie op donderdag 22 maart gaat door. Fijn om nu zeker te weten dat deze datum vastligt. Wachten is niet zo erg, als je maar weet waar je aan toe bent.
Morgen een geel potje inleveren en donderdag naar de internist, kortom, 4 dagen op rij richting ziekenhuis. Gelukkig is het dichtbij.
Anders was ik echt heel pissig geweest....

Operatie 3

Toen ik op 9 januari bij de plastisch chirurg was geweest, werd me gezegd dat de wachttijd voor een operatie 6 tot 8 weken kon duren. Even rekenen....dat zou dus eind februari op z'n vroegst zijn. De operatiekamer wordt hooguit 4 weken van tevoren ingepland, dus toen konden ze nog niets zeggen. Tot afgelopen donderdag was ik in het ongewisse, dus ik besloot zelf maar eens te gaan bellen. Er waren nog geen gegevens bekend. Maar een half uur later werd ik teruggebeld met de mededeling dat ik donderdag 22 maart geopereerd zal worden.
Onder voorbehoud.
Die dag valt op een donderdag en de plastisch chirurg zou een donderdag in maart niet kunnen, welke donderdag dat wisten ze bij de planning ook niet. En deze week is ze op ski-vakantie, dus weet ik het nog niet. Volgende week zal opheldering brengen....

Het is toch wel weer spannend om opnieuw onder het mes te gaan.
De vorige keer had ik maar kort de tijd om aan het idee te wennen dat er iets afgehaald zou worden.
Nu ben ik al heel lang aan het wennen dat er weer iets voor in de plaats terugkomt.
Het blijft nog onwerkelijk alhoewel ik nog steeds achter mijn beslissing sta.
Daar gaan we dan:
Kin omhoog, neus in de wind en borst vooruit!

Daar gaan we weer...

Ik ben aardig opgekrabbeld na een weekje rustig aandoen.
Gelukkig was er niks gebroken. Ik voel het nog wel, maar ik kan er goed mee uit de voeten (zonder dat het uit de hand loopt).
Dus deze week voor "het echt" weer aan het werk, al is het maar voor een paar uur.

Afgelopen weekend heeft mijn oudste zus Dienke tijdens het schaatsen haar scheenbeen gebroken, enkel ontwricht en enkelbanden gescheurd.... een zgn spiraalbreuk. Gisteravond is ze geopereerd, man zit vanaf morgenavond in Zuid-Afrika. En zij de komende zes weken in het gips, twee-hoog in Amsterdam. Super-Petra zal maar eens te hulp gaan schieten! Tegenwoordig kun je met de fyra-trein in een uur in Amsterdam zijn!

Maar eerst hier in huis de boel redden; manlief heeft het opnieuw in zijn rug. Vanmiddag zijn we in Tilburg geweest bij een orthopedist die er werk van gaat maken. Er gloort weer hoop aan de horizon die de afgelopen twee jaar steeds verder weg leek te liggen....

Ik ben nu nog in de gelegenheid om de mouwen op te stropen en iets te doen. Als ik straks geopereerd ben, zal ook ik weer rustig aan moeten doen en herstellen.
Jajajajajaja..... Daar gaan we weer!

Klabam!

En nog geen 24 uur later lig ik geveld...
Was naar een leuke toneelavond geweest.
Op de terugweg omzeilde ik de sneeuw op het fietspad en kwam daardoor met mijn wiel in een oude spoorrail terecht...
Morgen naar de dokter om mijn linkervoet en rechterhand te laten bekijken.
Waarschijnlijk allebei gekneusd.

Hoezo beter?

Goed - Beter - Best

"Best goed"

Dat zeg ik zo ongeveer tegen iedereen die aan me vraagt hoe het met me is. En zo voelt het ook. 

Gisteren ging ik tot twee keer toe op ziekenbezoek. En dat voelt ook goed. Dat het even niet meer om mij allemaal draait, dat ik iets terug kan doen, dat ik degene ben die iemand kan verrassen met een bezoekje.

Tussen die bezoekjes door ben ik ook weer bij de bedrijfsarts geweest.

De afgelopen twee weken werkte ik nog boventallig en was ik officieel nog arbeidsongeschikt. Nu heeft de bedrijfsarts mij voor die 6 uur in de week "Beter" verklaard. Nog beter? Ja, nog beter!

En dat vind ik uiteraard allemaal wel best.

Het is soms nog wel uitvinden wat het beste voor me is. De lymfedrainagetherapeute (galgje!) had de indruk dat ik toch iets te fanatiek aan het sporten ben geslagen. Het mag een tandje minder.

Goed, laat ik daar dan beter mijn best voor doen.... 

Kaal?

Iedereen roept erover dat ik weer zo'n lekkere kop met haar begin te krijgen.
En dat is ook zo.
Ik merk dat ik minder meewarige blikken toegeworpen krijg.
En mijn haar is weliswaar kort, maar het zou ook zo geknipt kunnen zijn.
Ik lijk weer een gewoon mens.

Vanmiddag maakte ik een winters fietstochtje door het bos.
Bomen! Die zijn pas kaal!

Werk!

Eind december had ik via de mail al een balletje opgegooid bij de bedrijfsarts.
Dat ik me beter begon te voelen en me afvroeg hoe en wat als ik weer ga werken. Ze belde terug toen we net twee dagen aan boord waren van onze all-inclusive-boot. Eenmaal thuis lag er een uitnodiging op de mat voor een gesprek op 20 januari, afgelopen vrijdag dus. Met als resultaat dat ik deze week voorzichtig aan de draad weer oppak. Ik ben nog boventallig; de komende twee weken draai ik als extra kracht mee in de tussenschoolse opvang, drie keer per week voor twee uurtjes. Dat moet te doen zijn. Formeel ben ik overigens nog steeds arbeidsongeschikt.
Vanmorgen heb ik mijn eerste rondje gedraaid, maar dat betekende vooral dat ik weer heel veel mijn verhaal heb gedaan aan collega´s en overblijfmoeders. Leuk ook om weer van iemand te horen dat ze mijn blog trouw heeft gevolgd, terwijl ik daar nauwelijks weet van heb.
Verder is het ook leuk om weer tussen de kinderen te zijn. Natuurlijk moet ik weer wennen aan de dagelijkse drukte op zo´n school, maar het geeft mij enorm veel voldoening als ik een "gewonde" kleuter kan troosten en grapjes kan maken met kinderen.
Een meisje van een jaar of zeven vroeg waarom ik er zolang niet was geweest. Ziek? Wat had je dan? Ik draai er nooit omheen. Als kinderen vragen stellen, krijgen ze een eerlijk antwoord. Dat roept soms nieuwe vragen op en het kan leiden tot interessante gesprekjes. En ze kunnen aan mij zien dat je ook weer beter kunt worden.
April vorig jaar leek mijn leven als een stel glazen schalen aan diggelen te vallen, nu heb ik het gevoel dat ik één voor één de draden weer aan het oppakken ben.
Dat zal nog een mooi breiwerkje kunnen worden!

Boot...

Het is toch wel heel bizar.
Dat gekapseisde cruiseschip.
En dat zo kort na onze vakantie...
Wij zaten op een soortgelijk schip.
En je moet er niet aan denken. Te water. In het donker nog wel.
Maar wanneer hoor of lees je iets over een dergelijke ramp?
Ja, ondeugdelijke veerboten, in het verre Azië, dat wel, maar cruiseschepen?
Nooit!

Besef ik maar weer eens hoe heerlijk onze vakantie is geweest.
En hoe blij ik ben dat we weer thuis zijn.

Plestik Fantestik

Afgelopen maandag heb ik voor het eerst een bezoek gebracht aan de plastisch chirurg. De grote, nieuwe, volgende stap is in gang gezet. Na het bekijken, bevoelen en opmeten van mijn lichaam was haar belangrijkste vraag of ik er goed over nagedacht heb. Of ik dit echt wil.
Ja, ik wil dit. En ik heb er goed over nagedacht en mezelf al enigzins ingelezen.
Omdat mijn huid goed genezen is en de andere chirurg al rekening gehouden heeft met deze ingreep, kunnen we aan de slag met de meest eenvoudige ingreep. Dit behelst toch wel 2 operaties met een tussenliggende periode van zo'n 3 a 4 maanden.....slik. Maar goed, hoofd op en Dapper Voorwaarts maar weer. De wachttijd blijkt 6 tot 8 weken te zijn voordat ik aan de beurt ben, dus dat wordt op zijn vroegst eind februari.
Die middag kon ik meteen nog een paar uur in het ziekenhuis blijven i.v.m. de voorbereiding: een medische foto, vier gesprekjes (medicijngebruik, anesthesie, o.k.verpleging en planning) en tenslotte nog maar eens een keer bloedprikken. Dat betekent dus ook weer steeds opnieuw je verhaal doen.
Ik ben geneigd het allemaal nogal gelaten over me heen te laten komen, maar ik merk nu pas ook dat ik het allemaal wel VEEL vind. Misschien juist omdat ik me fysiek goed begin te voelen, komt bij mij nu ruimte voor een stuk verwerking. En die anti-hormoonpillen zorgen er toch al voor dat ik sneller kan janken of kribbig kan zijn. (Nee....jij? Kribbig? Ga weg!) Heus wel.

2012 zal wederom een bijzonder jaar worden. Deze zomer in badpak. Yes!

Hoom!

Jaaa....we zijn inmiddels weer een paar dagen thuis.
We hebben een heerlijke vakantie gehad; mooi weer, goed verzorgd, heerlijk gevaren, veel gewandeld en even zoveel geluierd. Wat het meest bijzonder was? Dat is moeilijk te zeggen, het is vooral de optelsom van alles wat we gedaan hebben: het varen, de bezoekjes aan de verschillende eilanden, de jaarwisseling aan boord, de tapas op de terrasjes, de onbeschrijflijk mooie zons-op- en ondergangen, die ene keer dat we dolfijnen hebben gezien en het leuke contact met enkele  mensen aan boord. Dat alles maakt het tot een fijne vakantie.
Ik wil vast nog wel eens een vaarvakantie, maar wat mij betreft hoeft het dan niet meer zo groot en zo luxe. Een antieke schuit op de Waddenzee lijkt me ook fantastisch. Maar dat is natuurlijk appels met peren vergelijken.
In etappes ben ik me door de vuile was aan het werken. Vanochtend ben ik voor het eerst weer wezen sporten en Hans is vandaag weer aan het werk. Het "gewone leven" is dus weer begonnen, maar niet voordat de nodige nieuwjaarsborrels afgewerkt zijn!

Voor alle bloglezers waar ik geen adres van heb -en die dus geen kaartje hebben gekregen- wil ik ook naar hen mijn dank uitspreken voor alle steun en betrokkenheid in het afgelopen jaar. Alle vormen van aandacht hebben mij ontzettend goed gedaan en daar ben ik zeer dankbaar voor. Ik moet nog wel even Dapper Voorwaarts in 2012 en dus zal ik nog wel even blijven schrijven....

Iedereen  de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!
Proost!!