En dat is drie...

Het lijkt me minder zwaar te vallen dan de vorige kuren. De alles-onderdrukkende-oppep-pillen doen vrolijk hun werk, maar ik merk dat dit de laatste dag is en ik alweer in de afbouwfase zit, kortom: sneller moe, meer slapen. Dat zal morgen nog wel erger worden denk ik. Gelukkig nauwelijks misselijk.
Mijn eerste fantastische zus Carolien is alweer naar huis, maar niet voordat ze (bijna) het hele huis onder handen had genomen. Gepoetst, geruimd, gesopt, maar vooral ook lekker gezellig samen geweest, bijgekletst en ook nog een mooie film gekeken. Inmiddels staat zus nummer twee, Gerrie, nu het avondeten voor ons klaar te maken. En zus drie moet nu vooral even niet komen, want die heeft het in haar rug en moet even héél erg aan zichzelf denken. Maar ik leef met haar mee.
Gisteren was ook mijn vader nog op visite. Ik ben zo blij dat hij dit nog kan ondernemen en er voor me is!

En zo gaan we allen dapper voorwaarts....!

Klaar?

Ik ben weer aardig opgelapt in de laatste week. Had gehoopt dat ik nog iets fitter zou zijn; de verkoudheid is nog steeds niet helemaal over, maar het gaat redelijk met me. Dankzij de tandarts beschik ik sinds vrijdag weer over twee nieuwe, hagelwitte (nood)kiezen en dus een stralende glimlach!

!! Het lijkt er toch sterk op dat de tumor al geslonken is.... Op 11 juli zal er een MRI-scan gemaakt worden om dit te controleren en hopelijk te bevestigen. Ik blijf dus optimistisch, ook al heb ik nog 4 kuren te gaan. Morgen weer aan de bak. Hans moet een paar dagen weg om te werken, maar mijn fantastische zussen komen hier de boel ondersteunen en vermaken. En vlak mijn zoon niet uit!

Ik heb het vast al eerder gezegd, maar het geeft me steeds weer het gevoel dat ik het niet alleen hoef te doen.
Dank aan jullie allen!

kiezen en delen

Het is niet te geloven. Had ik vanmorgen net een berichtje over een kies geplaatst, kon ik het een half uur later alweer herzien, m.a.w. er brak wéér een kies af. Soms moet je kiezen of delen, maar mijn kiezen delen zich vanzelf....
Geluk bij een ongeluk is natuurlijk dat ik morgen naar de tandarts moet voor reparatie, dus dat wordt dan toch weer mooi twee voor de prijs van één. En dan maar hopen dat het hier voorlopig wel bij blijft....

Kies

Dat ik het voor mijn kiezen krijg, schijn ik al te letterlijk te nemen... Afgelopen weekend brak er (alweer) een kies af. Wat een rotgebit heb ik toch. Heb eerst maar eens met oncoloog overlegd of ik me mag laten behandelen, i.v.m. de kans op infecties en ontstekingen. Dat mag, maar ik moet een uur vantevoren wel een flinke stoot antibiotica innemen om problemen te voorkomen.

ik begin gelukkig steeds verder op te knappen. Snotter nog wel redelijk veel, maar het hoesten wordt elke dag minder. Ik hoop van harte dat ik maandag weer echt fit genoeg ben. En met een opgeknapt gebit kan ik dan mijn tanden gaan zetten in chemokuur nr. 3.

Hoogste tijd

Jeetje, ik word wel laks van die chemo (handig als je daar alles op af kunt schuiven).
Maar het is ondertussen wel bijna een week geleden dat ik iets op het blog geschreven heb.
Het was me dan ook het kwakkelweekje wel; veel hoesten, snotteren, slapen en verder weinig.
Sinds vrijdag lijkt daar verandering in te komen. Ik heb weer meer energie, loop weer meer in huis te rommelen en kleine klusjes te doen, waarbij vooral Onno van tijd tot tijd een superzoon is om te helpen, vooral nu Hans het druk heeft en veel weg is.
Zaterdagavond durfde ik het aan om naar een voorstelling van Teater ´77 te gaan kijken. ik was vooral bang dat ik de boel zou kunnen verstoren met mijn gehoest, maar dat viel mee. En zo ben ik ook zondagavond met Hans naar een huiskamerconcert geweest, "life in the living". Mooie sing-a-songwriters muziek, acoustisch, ingetogen, prachtig. En honingdrop binnen handbereik om niets te verstoren.

Deze week is weer de laatste voordat de volgende kuur erin gaat. Ik zal nog meer moeten aansterken en hoop echt van deze verkoudheid af te komen vóór volgende week maandag, anders vrees ik nog minstens 3 weken verkouden te blijven... Omdat je door de chemo je natuurlijke weerstand verliest, herstel je namelijk niet of nauwelijks, pas in de laatste week als het beenmerg zich weer hersteld heeft, neemt ook je weerstand en dus je herstel weer toe. Vandaar.

Mijn kortgeschoren stekelkoppie begint nu echt rap uit te vallen. Ik draag mijn pruik maar heel af en toe. Voel me toch meer mezelf met een pet op, alhoewel de reacties op de pruik positief zijn. Gelukkig heb ik mijn wimpers en wenkbrauwen nog wel.
Hoop dat die nog even blijven zitten....

Blaf

en het werd inderdaad een héél rustig pinksterweekend.
Afgezien van de moeheid, die na twee dagen slapen toch wel over leek te gaan, worstel ik nog steeds met een stevige verkoudheid die al begon rond hemelvaartsdag. Eerste dagen keelpijn gingen over in hoesten, dat zwakte weer af, maar kwam dit weekend in alle hevigheid weer opzetten: de ene dag snot- en snotverkouden, de volgende dag hoesten. Wat zeg ik, Blaffen! Tja...je bent een Hondius of je bent het niet.
Ik heb in elk geval behoorlijk wat afgeblaft. En verder niks. Ben amper de bank afgeweest en probeer voor ogen te houden dat dit "herstellen" is.
Zucht...
blaffend voorwaarts....

Huh?

...is het al zaterdag?
Ik heb de afgelopen twee dagen bijna alleen maar geslapen....
Een nieuw fenomeen in het chemo-proces.

Dat wordt een rustig pinksterweekend...

Haar

Tja, dit was toch wel een van de momenten waar ik erg tegen aan zat te hikken; het moment dat de schaar erin zou gaan. Als ik wakker word, ligt mijn hoofdkussen zó vol met haren, dat ik daar toch ook wel klaar mee ben nu. Tijd dat er iets gebeurt.
Leny, de vrouw van de haarwerkwinkel, is een schat. Ze geeft me alle tijd, gaat stap voor stap te werk, zet een glas water en een doos tissues neer en drukt me vooral op het hart om mezelf te zijn. Heel even lijk ik vol te schieten, maar daarna valt het mee. Leny knipt niet alleen mijn haar, maar klept ook de oren van mijn hoofd en dat maakt het nog gezellig ook.
Ik ben ook heel blij dat Hans is meegegaan, Onno zit op school, die zal het resultaat later in ogenschouw moeten nemen.
Het knippen en scheren is een fluitje van een cent, daarna gaat al snel de pruik op, want die moet nog helemaal in model geknipt worden en dat is de grootste klus. Tussendoor wordt er steeds besproken wat ik nog anders wil en wat de mogelijkheden zijn. Als Hans tussendoor even weg is voor een boodschapje en weer terugkomt, is hij oprecht enthousiast over het resultaat. Ik moet nog wennen. De kapster noemt een pruik een "compromis" en dat is een goeie benaming. Ineens realiseer ik me tijdens het kijken naar mezelf dat, als je me niet zou kennen, je ook niet zou zien dat ik een pruik op heb. Klik! Hier kan ik mee leven!

Als ik even later de straat infiets, steekt een buurvrouw twee duimen omhoog: "Mooi!"
Het helpt echt.
Gelukkig.

En dat is twee...

Gisteren de tweede chemo gehad. Omdat de eerste kuur voorzichtig gestart was op 75% had ik spreekwoordelijk de borst al nat gemaakt dat het nu wel wat pittiger zou zijn als de kuur op 100% gegeven zou worden. Ik zag er een beetje tegenop, maar niet heel erg. Als een soort mantra had ik het woord "vertouwen" steeds in mijn hoofd en met het lied "Prachtig mooie dag" van Daniël Lohues wandelde ik naar het ziekenhuis.
Het leek allemaal wat vlotter te gaan dan de eerste keer. Lian was zo lief om me met de auto weer op te halen en thuis te brengen. Ik voelde me minder zwaar en rillerig dan de eerste keer en dat is gelukkig zo gebleven. Ook vandaag vielen de bijverschijnelen mee t.o.v. de vorige keer, terwijl de arts me daar wel voor gewaarschuwd had. Maar ach, een gewaarschuwd mens telt voor 2, dus ik kan kennelijk wat hebben.... Ha!
Zei ik stoer.... ondertussen worstel ik nog wel met een verkoudheidje.

Vandaag kwam mijn vader even op visite. Ik vind het zo fijn dat hij dit doet en nog kan. Lekker kletsen, koffie met appeltaart en lunchen, daarna weer terug richting Zeeland. Toen hij wegreed zei hij me dat hij vertrouwen had. "Vertrouwen vind ik een beter woord dan geloven", goh, daar moet ik nog over nadenken, maar het is wel sterk dat wij allebei dit woord in ons dragen nu.

Morgen (woensdag) de volgende grote stap. Dan gaat mijn haar eraf.....

Zonnig weekend en wind

Het weekend begon vrijdag al uitermate zonnig en dat kwam goed uit, want collega Suzanne trouwde met haar Michael. Ik zou even gaan kijken bij het stadhuis, maar -muts als ik ben- had me toch nog vergist in de tijd; ipv van te laat was ik nu veel te vroeg. Daardoor was ik wel mooi in de gelegenheid nog even een aardigheidje te kopen en kon ik de trouwerij bijwonen in het stadhuis met 2 andere collega´s en een aantal kinderen van de bso waar Suzanne werkt. Een gezellige trouwerij en een heel blij bruidspaar, mooi!

Vrijdag kwam ook neef Robbie uit Amsterdam logeren. Fijn als kinderen zo groot worden; je hebt er nog nauwelijks omkijken naar. Zolang er nog genoeg eten en drinken in huis is, vermaken die jongens zich wel.
Omdat het zaterdag de laatste zonnige dag voorlopig zou zijn, besloot ik (ondanks een lichte pijn in mijn keel) met Onno en Robbie terug te rijden richting Amsterdam, maar dan wel via het strand van Wijk aan Zee waar de familie een strandhuisje heeft. Ik mag zwemmen en in de zon zolang ik me maar goed insmeer. Het was warm, maar omdat het ook lekker waaide was het goed uit te houden en heb ik met mijn zus een aardig eind gewandeld. Heerlijke middag.

Komt het door de wind? Ik denk het niet, maar het dwarrelt steeds harder, dat haar van mij....
Het is pijnloos en pijnlijk tegelijk. En confronterend. Ik zal nu moeten beslissen wanneer ik alles eraf laat halen. Dinsdag? Of toch woensdag? Dan is Hans weer terug van twee dagen werk in België. Dat is ook een prettiger idee. En dan kan ik ook even aanzien hoe of de tweede chemokuur van a.s. maandag valt....

Het zal een pittig weekje worden....

Feest

Gisteravond lekker geswingd op het huwelijk-en-jubileum-feest van Tacoyo, de sport die ik normaal gesproken beoefen. De drijvende krachten achter deze sportschool zijn getrouwd en Tacoyo Breda bestaat 15 jaar, alle reden voor feest dus. Er was een salsa workshop in up-tempo en daarna gewoon lekker swingen op Gouwe Ouwe platen.

"Can´t you feel the brand new day..."

Nou en of! Alweer zo´n heerlijk nummer om blij van te worden. Ik zit zo lekker in mijn vel deze dagen, vanaf maandag zal het allemaal weer minder zijn, dus alle reden om het goede moment aan te grijpen.
Het is jazzfestival in de stad. En theater. Terassen, muziek en zon....
Jongens, het kan niet op!