zaterdag 13 april 2013

Is het zo erg?

Ik doe niet zo gauw een beroep op iemand, probeer eerst mijn eigen boontjes te doppen en bedenk hoe ik zo simpel mogelijk mijn eigen probleem kan oplossen.
Vandaag ging ik boodschappen doen, handig met de zelfscanner door de supermarkt, drie tassen in mijn wagentje. Het enige waar ik hulp bij nodig zou hebben, was het tillen van de volle tassen in mijn fietstassen achterop en krat voorop. Ik ben inmiddels heel handig geworden in het inpakken van mijn tassen, zodat alles naadloos past op de fiets. Bovendien heb ik nooit een parkeerprobleem op de zaterdag, ha!

De eerste, jonge, vitale voorbijganger vroeg ik beleefd of hij mij wilde helpen. Ik schrok van zijn arrogante reactie "Nee, haha, zeg..."  met een ondertoon waar of ik het lef vandaan haalde. Kreeg niet eens de kans om het uit te leggen. De volgende man bleek zelf een (onzichtbare) armblessure te hebben, maar nummer drie was uiterst joviaal en behulpzaam. En ik hem dankbaar.

Waarom raakt die arrogante reactie mij zo?
Omdat ik zelf altijd iemand zou helpen? Omdat ik niet serieus genomen word? Zelfs niet als ik voor een keer iets vraag? Je zult maar een onzichtbare handicap hebben....
Is het echt zo erg?

maandag 8 april 2013

Effe bijtanke...

Iedereen, ikzelf in het bijzonder, staat versteld van het tempo waarin ik opknap na de operatie. Dat begon al in het ziekenhuis; ik mocht bijvoorbeeld al vrij snel van bed af om naar de wc te kunnen gaan, ik was niet misselijk van de narcose, kon daardoor al vrij snel weer wat eten en drinken met als gevolg dat het infuus ook al snel weer uit mijn arm mocht. Lekker hoor.
Verder heb ik mij echt wel gedeisd gehouden in dat ziekenhuisbed. Ik lag alleen op een kamertje. Nadat ik 's morgens al vroeg geholpen was, heb ik de rest van de dag vooral veel geslapen.
De volgende ochtend mocht de drain er uit en kon ik naar huis. De schoonmaakster was geweest in de tijd dat ik in het ziekenhuis lag. wat een kadootje om in een schoon huis thuis te komen en in een fris bed te stappen. Eenmaal thuis lekker bankhangen en via sms en facebook mijn eigen kringetje op de hoogte brengen.

De dag erop, zaterdag, voelde ik me enorm fit en uitgerust. Ik durfde het aan op de fiets even naar het centrum te gaan en een boodschapje te doen. Wat een verschil met de vorige operatie! Ik besloot meteen verder plannen te maken om 's avonds nog naar Haarlem te gaan. Mijn zus Gerrie zou zondag drie benefiet-voorstellingen als zandtekenaar geven waarvan de opbrengst bestemd was voor mijn actie van Alpe d'huZes. Toevallig was mijn zwager zaterdags in de buurt en kon ik een lift krijgen, altijd gezelliger en comfortabeler dan een treinreis.
Zus Gerrie was druk met alle voorbereidingen en ik kon heerlijk bij hen mijn gemak houden. De volgende ochtend kwam Hans ook naar Haarlem en samen togen wij naar het oude schuilkerkje waar alles plaats zou vinden. Ik ontving gasten, verkocht de kaartjes, ontmoette mijn andere zussen en hield bij elke voorstelling een inleidend praatje.
Ik stond er versteld van dat ik zo kort na de operatie mezelf al weer zo goed kon voelen! Het werd een mooie en bijzondere middag die bovendien 500 euro voor het goede doel opbracht.
Op dat soort momenten is het leven een groot geschenk.

Ja, ik was wel moe toen ik 's avonds weer thuis was, ook nog even gekookt had en onze hoogbejaarde buurvrouw had geholpen de cv- ketel weer aan de praat te krijgen.
Dus vandaag doe ik niks. Dat voelt sloom, maar ook prima.
Het mag en het moet, ik ben immers nog aan het herstellen...

woensdag 3 april 2013

Nog even dit....

Morgen is het zo ver: de - wat mij betreft laatste- operatie aan mijn borst. Het is wel goed zo. Ik zou nog een tepelreconstructie kunnen laten doen, maar voor mij hoeft dat niet zo. Dat zou opnieuw gesnij in mijn lijf betekenen en dat mag wat mij betreft nu wel klaar zijn.
Mijn leidinggevende heeft in samenspraak met de bedrijfsarts besloten dat ik voorlopig maar eens een maand de ziektewet in moet. Vorige week overviel dat nieuws me nogal, je wilt immers dat het goed gaat, dat je er van af bent. Maar inmiddels heb ik er wel vrede mee. Een collega zei net aan de telefoon: Zie het als een kadootje. Dat is de beste optie!

Ben nu nog even een lijstje aan het afwerken met dingen die ook nog even moeten voordat....
De boodschappen zijn al gehaald. We zullen de komende dagen wel gaan overleven!