warm/koud

De anti-hormonaaltherapie doet zijn werk. Ofwel, de overgang is een feit en dat gaat gepaard met de welbekende opvliegers. Zo heel hevig zijn die opvliegers bij mij niet, maar het lijkt wel of ze in aantal iets toenemen. De arts bevestigde vrijdag dat dat zou kunnen, maar dat over een aantal weken de bijverschijnselen ook weer af kunnen nemen.
Het enige waar ik af en toe last van heb, is dat ik het spontaan warm begin te krijgen. Heel soms komt dat wel goed uit in deze herfstmaanden, maar ´s nachts word ik er nogal eens wakker van.

Het scheelt in ieder geval enorm in de stookkosten ;-)

Dag van de P.C.

Nee, het gaat niet over personal computers
en nee, het heeft ook niks te maken met die veel te dure winkelstraat in Amsterdam.
Gisteren was het "de dag van de Plastische Chirurgie". Dat dus.
Het ziekenhuis hier in Breda schonk er ook aandacht aan in de vorm van een inloopmiddag op de polikliniek van de plastische chirurgie. Ik viel met mijn neus in de boter, want ik was amper 5 minuten binnen of de presentatie over borstreconstructies begon. Het was een power-pointpresentatie met vooral veel foto's "voor" en "na" met toelichting van de chirurg die de meeste van deze voorbeelden zelf behandeld had.
Ik vind het bijzonder om te zien en horen wat er allemaal mogelijk is op dit gebied. Tegelijkertijd komt het ook wel weer hard bij mij binnen: Dit gaat ook over mij, deze stap moet ik nog gaan zetten. Het is allemaal niet niks....de siliconen-vullingen die ik even in mijn handen pak, voelen zo onwerkelijk.
Als ik terug naar huis fiets, begin ik dit ineens allemaal te beseffen en staat het huilen me nader dan het lachen. En toch is er dan ook vrij snel weer dat strijdbare, dat DapperVoorwaarts-gevoel dat zegt dat ik er zo snel mogelijk mee aan de slag wil, mits het herstel het toelaat uiteraard.
Wat dat herstel betreft, gaat het best goed. Ik ben best fit, ik heb veel baat bij de fysiotherapie en het oefenen met mijn arm en ik fiets dus weer.
De stad in om sinterklaaskadootjes te kopen.
Trippel-Trappend Voorwaarts!

En door...

Yes!
De oncoloog heeft groen licht gegeven voor de lymfe-drainage therapie. Morgenochtend is de eerste behandeling. Daar ben ik erg blij om en ik hoop dat het zal helpen, want de branderige pijn breekt me af en toe op. Die pijn is niet heel hevig, maar wel constant aanwezig dus daar wil ik wel van af.
Deze behandeling ruil ik in voor één fysiotherapiebehandeling (3x woordwaarde!) per week, dus het komt er op aan dat ik zelf veel blijf oefenen.
Ik ben van plan om morgen of overmorgen ook weer -voorzichtig, jaja- op de fiets te stappen. Dat zal me een hoop extra vrijheid geven.
Kortom:
Rapper Doorwaarts!

schokkend...

Jaja, en nu denken jullie -lieve lezers- zeker dat ik iets heel ergs te vertellen heb? Dan zal ik jullie moeten teleurstellen, zo schokkend is het niet. Er is bij mij ook niet veel schokkends gebeurd deze week. Ik probeer zo trouw mogelijk mijn oefeningen te doen en elke keer boek ik weer een beetje resultaat. Dat houdt de moed er wel in.
Waar ik nu nog het meeste last van heb, is dat mijn lichaam op sommige plekken nog geen weg weet met het lymfevocht. En dat kan gevoelig zijn, soms een pijnlijk maar vooral branderig gevoel. Omdat de arts in het ziekenhuis (vanwege de lymfatische leukemie) nog geen advies heeft gegeven, stellen we behandeling hiervan nog even uit. Tot die tijd moet ik voorkomen dat ik in al te schokkende situaties beland. Om die reden fiets ik bijvoorbeeld nog niet. Stiekem heb ik al wel kleine stukjes in mijn auto gereden (niet verder vertellen).
Maar afgelopen woensdag nam ik de bus naar Oosterhout, in de veronderstelling dat dat niet schokkend zou zijn.... helaas, niets is minder waar. Zo´n bus snokt, ratelt, trilt, boemelt en schokt dat het een lieve lust is. Op de terugweg heb ik met mijn armen om mijn lijf geklemd gezeten om de consequenties van dit ritje zo veel mogelijk te beperken.
Verder gaat het eigenlijk best goed met me.
Vanavond heb ik een personeelsfeest van mijn werk op de Efteling en daar heb ik veel zin in. Maar ik denk toch dat ik alle schokkende elementen die daar staan,  moet laten voor wat ze zijn.
Vooruit, voor deze keer dan.

Petje af!

Het gaat er nu toch van komen; gisteravond heb ik - voor het eerst - mijn pet afgezet in de publieke ruimte. Okee, toegegeven, het was in een klein cafeetje waar vooral veel bekenden waren. Ik twijfelde nog, want ik draag buiten sowieso nog een pet vanwege de kou, maar toen Hans me aanmoedigde om toch mijn pet af te zetten, was dat precies het kleine duwtje in de rug dat ik nodig had.
Vervolgens waren de reacties ook leuk van de mensen om me heen die voor het eerst zagen dat ik weer haar begin te krijgen. Ook al is het nog kort en heel donzig, omdat mijn haar vrij donker is, oogt het al heel anders dan een paar weken geleden.
Het doet me ook terugdenken aan het moment dat mijn haar er net af was; zo´n kaal hoofd, ook al is het bedekt met een pet, pruik of hoofddoek, roept toch veel meer medelijden en medeleven op. Het confronteert mensen harder met de werkelijkheid omdat het zo zichtbaar is.

En nu maak ik dus het tegenovergestelde mee, in positieve zin.
Buiten wordt het kouder. "Zet toch iets op je hoofd!" hoor ik mijn moeder nog roepen. Ik volg haar raad wel op, maar eenmaal binnen is het Petje Af!

...en buig, en strek!

Pffff....soms krijg ik wat van die oefeningen die ik moet doen voor mijn linkerarm. Soms lijkt het allemaal niet op te schieten, maar soms kan ik ook verrast zijn over het resultaat. Tijdens de fysiotherapie wordt ik vooral opgerekt.....niet altijd even prettig.....
Bij de laatste behandeling afgelopen dinsdag leek het er toch op dat ik last had van vochtophoping. Niet zozeer in mijn arm, maar vooral ook in een plek onder mijn oksel ter hoogte van mijn borst. Om die reden ben ik vanmorgen ook op spreekuur geweest bij een oedeem-deskundige die in dezelfde praktijk werkt. Zij constateerde op verschillende plekken vocht, maar niet in een mate die erg zorgwekkend is. Dit is te behandelen met zgn. lymfe-drainagetherapie. Dat zijn speciefieke massages die ervoor zorgen dat het vocht weer beter door het lichaam gaat, de zwellingen afnemen en de pijn minder wordt. Daarbij worden de lymfeklieren (voor zover ik ze nog heb) geactiveerd.
Echter, omdat ik nog wel steeds lymfatische leukemie heb, gaat er eerst overleg met de arts plaatsvinden of deze therapie voor mij wel geschikt is.
Ik wacht maar weer af
en doe ondertussen mijn oefeningetjes
...en buig en strek
...en buig en strek
...en buig en strek

Te voet

Voorlopig nog even niet op de fiets en in de auto met het oog op herstel.

Stappend Voorwaarts dus.

Heb ook al tegen een paar mensen gezegd dat het vanaf nu alleen nog opwaarts mag gaan.

Echter: 

De hemel zal nog even moeten wachten....!

Koppie

Laat nou heel toevallig mijn fysiotherapeut de praktijk hebben naast mijn kapper.
Zojuist liep ik na de behandeling even bij hem (en haar) binnen om mijn koppie te laten zien. Mijn donkere donshaartjes zijn nu ongeveer een centimeter lang, dus daarvoor hoef ik nog niet naar de kapper. Sinds de laatste knipbeurt in april was ik daar niet meer geweest. Logisch. Maar het was leuk om even bij te kletsen onder het genot van, u raadt het al, een koppie koffie. En ik kreeg meteen de uitnodiging om snel weer een koppie te komen doen, ook al valt er aan mijn eigen koppie nog weinig verdienen.

Kijk, bij zo´n kapper kom ik graag.

Pizza?

Doe mij maar een Quattro Staggioni:

Aan het nazomeren
in de herfst
wintertijd is ingegaan
en een nieuwe lente voor mij begonnen!


Ik zal Vivaldi nog eens draaien.....