Teater!

Inderdaad, teater zonder h.
En dan moet er eigenlijk ook nog '77 achter, dan heb je de naam van de vereniging waarin ik speel.
Althans, de voorstellingen die momenteel opgevoerd worden, daar speel ik dan niet in. Maar omdat het een grote jubileumproductie is, we bestaan 35 jaar,  ben ik wel actief betrokken. Elke speelavond ben ik aanwezig om de bar te draaien, het verkeer te regelen of een groep bezoekers te begeleiden.
Deze productie bestaat uit 3 korte voorstellingen in verschillende ruimtes van De Klokkenberg, voormalig medisch instituut voor hartspecialisatie, kinderpsychiatrie, tbc-sanatorium, epilepsie-onderzoek en wat al niet meer. Momenteel wordt het gebouw gerenoveerd en de oude ruimtes (een kelder, een grote keuken en een binnentuin) spreken erg tot de verbeelding. De bijbehorende kapel mogen we gebruiken als ontvangstruimte en bar.
Morgen is de laatste voorstelling en ik heb aangeboden voor de hele bups te koken, bijna 25 man. Dus vanochtend naar de markt voor de nodige spullen en straks richting de supermarkt.
Ik zal er eens een feestje van maken.
Het is zo heerlijk dat dat weer kan!

Vaderdag in Zeeland

Afgelopen weekend vond ik dat mijn zoon wel groot genoeg was om zelf vaderdag te vieren met zijn vader. En ik vertrok naar de mijne, om hem eens lekker te verwennen. Zus Carolien met dochter Liene waren er ook en dat maakte het nog eens extra gezellig.
Op een of andere manier is er altijd inspiratie in Zeeland; een vorige keer vloeide er een fraaie tekst uit mijn pen voor de bruiloft van Gerrie en Paul, na dit weekend schreef ik het volgende:

"Nergens"

Nergens
weet ik lucht zo blauw
zee zo groen
zand zo fijn
en zonwit lichter dan licht

Nergens
zo vertrouwd
de pianotoetsen
de lampekap
theepot en koekjestrommel

Nergens
is elke dag
meer vaderdag
dan hier

Koester ik de dagen
die nog zijn

Bijna zomer...

Aan het weer is het nog niet echt te merken, maar de zomer nadert met rasse schreden.
Ik had het nog niet geschreven, maar wij gaan wederom een cruise maken. Je zou voorzichtig kunnen zeggen dat we de smaak te pakken hebben, alhoewel er voor mij nog steeds niks boven kamperen gaat in de zomer. Dus doen we het gewoon allebei! Eerst een week of twee naar Frankrijk met onze oude camper en daarna als afsluiter nog negen dagen op cruise. We hebben van een enorme aanbieding kunnen profiteren, varen met een maatschappij waarbij Onno nog bijna gratis mee mag omdat hij bij ons in de hut slaapt, en vertrekken vanuit IJmuiden. Dus ook geen vliegtickets naar Barcelona. Kortom, vele malen goedkoper dan de trip die we rond de jaarwisseling hebben gemaakt. We varen via Frankrijk naar de noordkust van Spanje en dan via Engeland weer terug naar IJmuiden.
We hebben er zin in!
Vorig jaar zomer riep ik al dat ik volgend jaar alles zou inhalen.
En dat is nu dus. Alleen het weer mag nog iets mooier.
Maar ik klaag niet...

Back to normal

Het begint er toch op te lijken; dat ik weer een normaal leven krijg. Voor zover je bij ons van een normaal leven kunt spreken, maar dit terzijde.

Ik heb al een tijd niet geschreven en dat heeft o.a. met mijn werk te maken. In het dorp Teteringen waar ik in de naschoolse opvang werk, is een heleboel in ontwikkeling. Er zijn twee grote MFA's verrezen, oftewel: Multi-Functionele Accomodaties. Hierin zijn basisscholen gehuisvest en kinderopvang, maar ook zaken als de bibliotheek, sportzalen en het dorpsgebouw.
Ik heb overwogen of ik niet liever een baan op het kinderdagverblijf wilde i.p.v. de naschoolse opvang. Ik zou meer uren kunnen werken in minder dagen tijd, dat idee lonkte me wel. Ik draaide een dag mee op een babygroep met twee hele leuke collega's en zag vooral de voordelen. En toch bleef er iets knagen.... Wil ik dit wel graag genoeg? Wat is de juiste keuze? Waar doe ik goed aan?

Na enig spiritueel zelfonderzoek heb ik mijn hart laten spreken en er toch voor gekozen om met oudere kinderen te blijven werken in de naschoolse opvang. Met die beslissing ging ik vorige week het gesprek in met mijn leidinggevende. Ondanks de crisis en de bezuinigingen kan ik gewoon weer mijn uren werken. Een dag later werd het re-integratieplan met de bedrijfsarts in elkaar getimmerd, zodat ik stapsgewijs terugkom op de werkvloer en na de zomervakantie weer helemaal terug ben. En vandaag heb ik mijn eerste middag weer gedraaid en dat viel niet eens tegen.

Er wordt al maanden geroepen dat ik er zo goed uitzie.
Sinds een week of twee begint het ook echt zo te voelen.
Ik heb veel gefietst en gewandeld toen het zulk mooi weer was. Ik heb weer energie in mijn lijf. De dufheid in mijn hoofd is al ver weg.
Kortom, het is de hoogste tijd voor een normaal leven.
Nu de zomer nog.

Wat een heerlijk vooruitzicht!