Back to normal

Het begint er toch op te lijken; dat ik weer een normaal leven krijg. Voor zover je bij ons van een normaal leven kunt spreken, maar dit terzijde.

Ik heb al een tijd niet geschreven en dat heeft o.a. met mijn werk te maken. In het dorp Teteringen waar ik in de naschoolse opvang werk, is een heleboel in ontwikkeling. Er zijn twee grote MFA's verrezen, oftewel: Multi-Functionele Accomodaties. Hierin zijn basisscholen gehuisvest en kinderopvang, maar ook zaken als de bibliotheek, sportzalen en het dorpsgebouw.
Ik heb overwogen of ik niet liever een baan op het kinderdagverblijf wilde i.p.v. de naschoolse opvang. Ik zou meer uren kunnen werken in minder dagen tijd, dat idee lonkte me wel. Ik draaide een dag mee op een babygroep met twee hele leuke collega's en zag vooral de voordelen. En toch bleef er iets knagen.... Wil ik dit wel graag genoeg? Wat is de juiste keuze? Waar doe ik goed aan?

Na enig spiritueel zelfonderzoek heb ik mijn hart laten spreken en er toch voor gekozen om met oudere kinderen te blijven werken in de naschoolse opvang. Met die beslissing ging ik vorige week het gesprek in met mijn leidinggevende. Ondanks de crisis en de bezuinigingen kan ik gewoon weer mijn uren werken. Een dag later werd het re-integratieplan met de bedrijfsarts in elkaar getimmerd, zodat ik stapsgewijs terugkom op de werkvloer en na de zomervakantie weer helemaal terug ben. En vandaag heb ik mijn eerste middag weer gedraaid en dat viel niet eens tegen.

Er wordt al maanden geroepen dat ik er zo goed uitzie.
Sinds een week of twee begint het ook echt zo te voelen.
Ik heb veel gefietst en gewandeld toen het zulk mooi weer was. Ik heb weer energie in mijn lijf. De dufheid in mijn hoofd is al ver weg.
Kortom, het is de hoogste tijd voor een normaal leven.
Nu de zomer nog.

Wat een heerlijk vooruitzicht!