SCHOON!

Vanmiddag ben ik voor nacontrole bij de chirurg geweest.
Zijn belangrijkste nieuws was wel dat ik "schoon" ben. Dat wil zeggen dat ze met succes de linkerborst verwijderd hebben en daarmee de twee tumoren in die borst. In de verwijderde okselklier zijn geen uitzaaiingen gevonden en vooral dat wilden we weten. Wel zijn er spoortjes gevonden van de leukemie, maar dat lag erg voor de hand. Het schijnt allemaal erg binnen de marge te zijn.

Ik liep nog met een drain rond om wondvocht af te tappen. Die mocht er vanmiddag ook af.

Het betekent overigens dat ik niet meer bestraald hoef te worden. En zo, om maar even met de grote Cruyff te spreken, hep elluk nadeel zun foordeel.

Ik moet wel naar de fysiotherapeut, omdat ik nog niet genoeg progressie heb in het bewegen van mijn arm. En ik moet gaan beginnen met mijn anti-hormonale kuur om er voor te zorgen dat het niet kan terugkeren. Daarmee ga ik versneld de overgang in en mijn lichaam kan de eerste 6 tot 12 weken last hebben van de veranderingen/bijwerkingen. Als vrouw zou je toch denken dat je met anti-hormonaal overal van af zou zijn....
5 jaar lang 1 maal daags.
We gaan het meemaken.
Het thuisfront is gewaarschuwd!

Tijd

Herstellen

is

dus

vooral

een

kwestie

van

TIJD

en

tijd

er

voor

nemen.

(gaap)

Na 4 dagen totale overgave en vooral niets-doen, ben ik gisteravond succesvol uitgeweest naar een avond met drie korte theatervoorstellingen. Best veel mensen gesproken en eigenlijk is het zo simpel: Je gaat zitten en iedereen komt vanzelf naar je toe. Heerlijke avond gehad.

Iemand nog koffie met een chocoladekoekje? Jullie weten waar het staat hè?
Zo. Nu ben ik goed bezig.

AU...

De afgelopen dagen ging het herstel wel voorspoedig. Zondag ben ik met Hans alweer in het bos wezen wandelen en maandagmiddag ben ik naar de stad gewandeld en heb in het park van misschien wel het mooiste, laatste herfstzonnetje kunnen genieten.
Sinds vannacht is het helaas anders; ik heb erg veel pijn in mijn oksel. Probeer wel mijn oefeningetjes te doen die ik heb meegekregen van de fysiotherapeut en soms verlicht dat wel iets. Maar leuk is anders.
Verder blijft het nog onwerkelijk, dit oorlogslandschap wat mijn lichaam nu is.
Voor een reconstructie zal ik nog wel maanden moeten wachten.
Eerst maar eens van de pijn afkomen, één stap tegelijk....

Weer thuis

Het lijkt allemaal sneller te zijn gegaan dan ik dacht, maar het had evengoed ook nog een nacht langer kunnen duren in het ziekenhuis.
De operatie is goed verlopen, de pijn valt erg mee en ik heb nauwelijks last van de narcose. Kreeg vanmorgen van iemand op de afdeling te horen dat ik alweer zo blozend in mijn bed zat. Ontdekte later dat mijn hele hals nog roze was van de jodium. En dat boven een rood nachthemd...
De laatste dagen en vooral uren voor de operatie waren uiteraard ontzettend spannend en ik heb van half 12 tot half 4 moeten wachten totdat ik geopereerd kon worden. Heb vooral bewondering voor Hans die, ondanks zijn rug, toch de hele tijd bij me is gebleven en ´s avonds ook nog even langs kwam. En vanmiddag was mijn vader nog op visite. Dat doet ie toch maar "even" voor mij!

Ik ben nog uitgerust met wat hulpstukken, zoals grote pleisters, een opgevulde bh en een drain. Dat laatste mag er over pakweg een week uit.
Inmiddels is het Grote Wennen begonnen....

Ik dacht...

....ik schrijf wel weer op mijn blog ná de operatie.
Maar ik heb de afgelopen dagen zóveel berichtjes -in welke vorm dan ook- gekregen....
Het is om stil van te worden.
Het doet me ook erg beseffen dat het allemaal niet niks is,
maar lieve mensen,
wat slepen jullie me allemaal hier doorheen!

Dank, Dank, Dank!

(wordt vervolgd...)

Bijna zover...

Tja, wanneer ben je ergens klaar voor?
Het verbaast me dat ik er zelf de laatste dagen zo rustig onder ben. Ik ben dan ook écht die leuke dingen aan het doen die ik me voorgenomen had. Bijna elke dag kwam er wel iemand langs, al was het maar voor een snel bakkie koffie. Dankzij het mooie weer nog een paar lekkere wandeltochten kunnen maken.
Vrijdag was de algemene ledenvergadering van Teater ´77. Het is nog onduidelijk of ik dit nieuwe seizoen mee zal spelen in de jubileumproductie, maar ik wil wel betrokken blijven en eventueel achter de schermen meehelpen t.z.t. Leuk om bijna iedereen weer terug te zien, ook al betekende het dat ik vaak m´n verhaal weer moest doen.
Zaterdag naar Amsterdam geweest en daar ´s avonds met zus Dienke tot 2.00 uur staan swingen in Paradiso. Dat had ik een maand geleden niet kunnen trekken, maar nu wel. Des te meer reden om daar van te profiteren en te genieten.
Zondag gewandeld in de Kennemerduinen en de ruine van Santpoort bezocht onder het genot van zon en ijs.
Maandag met twee (van mijn allerleukste) vriendinnen een dagje naar Dordrecht geweest en daar ook weer genoten van de omgeving, het weer en elkaars gezelschap. ´s Avonds heeft Hans foto´s van me genomen. Ik weet nog niet of ik daar iets mee wil of kan, maar als ik het niet doe, heb ik misschien achteraf spijt.
Vandaag, dinsdag, is Hans jarig. Tot nu toe is de dag rustig verlopen, vanavond komt er hooguit een handjevol visite. We hebben vooral lekker gegeten en het met z´n drieën gezellig gehad.
Morgen gaan Hans en ik uitgebreid naar de sauna. Voor mij voelt dat als een mooie afsluiter van een periode in mijn leven.
Vanaf donderdag gaat er een nieuw tijdperk in.
"Elk moment is een nieuw begin". Dat staat achter op het boek van Paulo Coelho dat ik Hans voor zijn verjaardag heb gegeven. Als er één tekst op dit moment toepasselijk is, dan is het deze wel.
Natuurlijk zie ik tegen de operatie op, heb ik er verdriet van. Tegelijkertijd ben ik aardig in mijn situatie aan het berusten.

Nog even. Ik ben er bijna klaar voor....

Optie A. dus toch....

....gisteren was er dan eindelijk de uitslag van de mri-punctie in Maastricht. Dat was nog even spannend, want ´s morgens waren de resultaten nog steeds niet in het ziekenhuis van Breda. Daar zijn ze gaan bellen met de afdeling pathologie van Maastricht om hun bevindingen te mailen en om half 3 ´s middags kreeg ik een telefoontje dat alles inmiddels binnen was en ik toch gewoon naar mijn afspraak kon komen. (Anders zou het wéér uitgesteld worden).

De chrirug kwam vrij snel ter zake: het tweede plekje in mijn borst bleek óók kwaadaardig te zijn. Nadat hij de ligging van beide tumoren goed bestudeerd had, kon hij alleen maar concluderen dat een borstbesparende operatie niet meer mogelijk was.
Ergens had ik er de hele tijd toch al rekening mee gehouden dat het ook fout kon zijn. Ik schrok er niet eens zo van, sterker, ik was vooral opgelucht dat ik nu na ruim 3 weken onzekerheid wist waar ik aan toe was. Ik realiseer me nu pas hoe vervelend dat wachten was, vooral omdat ik -snotverkouden- er ook niet toe kwam voldoende afleiding te zoeken.

Dus:
Dit betekent dat donderdag 20 oktober mijn linkerborst verwijderd gaat worden, evenals de lymfeklieren in mijn oksel. In een later stadium zal er een borstreconstructie plaatsvinden, vermoedelijk begin 2012.
De opname is om half 12, de operatie rond half 3 ´s middags. Daarna zal ik nog minstens één nacht, wellicht twee, in het ziekenhuis moeten verblijven.
Ik heb eerder gezegd dat ik voor het best-haalbare wil gaan. Dat geldt nog steeds, ook al is het hele plan gewijzigd. Ik vind ook dat alle medici tot nu toe daar erg hun best voor hebben gedaan!

Het komt nu allemaal in rap tempo naderbij. Ik ga in ieder geval nog wat leuke dingen doen. Of beter gezegd, daar ben ik al mee bezig: Net terug van een heerlijke, lange herfstwandeling langs de vennen bij Oisterwijk. Prachtig daar. En in goed gezelschap van mijn lieve vriendin Mirjam. Komend weekend naar zus Dienke en familie in Amsterdam, volgende week nog een paar feestjes te vieren, met name de verjaardag van Hans.
En dan weer dapper voorwaarts....

Nog even

Aanvankelijk hoopte ik dat er vandaag duidelijkheid zou zijn over de mri-punctie in Maastricht. Maar de mensen van het ziekenhuis hier namen het zekere voor het onzekere en planden de eerstvolgende afspraak aanstaande maandag. Dus nog iets meer wachttijd die ingevuld moet worden. En toen werd ik snip-verkouden, waardoor écht leuke dingen doen er niet zo in zat deze week.
Afgelopen woensdag was zoon Onno jarig, hij is 15 geworden. (Wát? 15 alweer? Ja, heus). Hij moest gewoon de hele dag naar school en ´s avonds zijn we lekker met z´n drietjes wezen wokken, gezellig! Verder kwam ik meestal niet veel verder dan de bank en m´n plekje achter de pc. Ik kan soms eindeloos domme computerspelletjes doen. Ik voel me daar inmiddels niet meer bezwaard over. Heb vaker gedacht: moet ik niet dit of dat. Ik geef me makkelijker over aan de situatie en denk dan bij mezelf dat betere tijden zich vanzelf weer zullen aandienen.
Inmiddels ben ik weer ietsje fitter. Ben even naar de stad gefietst om wat lekkere hapjes te kopen op de markt. En tussen de buien door schijnt de zon!

Voodoo

Het uitstapje naar Maastricht was toch hopelijk écht het laatste voodoo-poppetje-gevoel-moment in dit hele traject van onderzoeken. Hoeveel naalden heb ik inmiddels al in mijn lijf gehad? Ik kan een optelsom maken van alle chemo-infusen, neulasta-injecties, verdovingen, puncties, bloedonderzoeken, enz.
Maar nu komt het einde daarvan toch echt in zicht. Over een week zullen de resultaten van de mri-punctie bekend zijn en dan zal er bepaald worden hoe en wat er geopereerd gaat worden. Die operatie staat nu gepland op donderdag 20 oktober.

Ik probeer hoopvol te blijven.
En dat voor een prikkie....