Naar de Top!

Graag had ik nog een blogbericht geschreven voordat ik naar Frankrijk af zou reizen, maar helaas was de hele digitale handel "under construction". Dat lukte dus niet.
Bij deze een verslag van een onvergetelijke week in de Alpen...

Op vrijdag 31 mei vertrokken Onno en ik met mijn kleine, blauwe saxo vol spullen richting Frankrijk. Ik had er enorm veel zin in; hier had ik sinds eind januari naar uitgekeken. De afgelopen dagen was ik redelijk gespannen geweest en druk met alle voorbereidingen. Hans had weer veel last van zijn rug gehad en ook dat bracht weer extra zorg met zich mee. Onno heeft ook nog veel sturing nodig; de dingen komen nog niet vanzelfsprekend uit zijn handen. U begrijpt: ik was blij dat we konden gaan!

Omdat ik het niet zag zitten het hele eind in een keer te rijden, had ik het traject in tweeen geknipt. We zouden overnachten op camping Bois Girault, de plek waar we al ruim 10 jaar komen in de zomer. Daar hadden ze toegezegd dat ze een caravan zouden klaarzetten waar we in konden overnachten. Toen we aankwamen ging de familie net aan tafel en mochten we mee eten. Wat een bofkonten zijn we toch. Bovendien konden we overnachten in een stacaravan. Vanwege het slechte weer van de afgelopen week, was het nog erg rustig op de camping en was de stacaravan vrij. Wat een luxe!

De volgende ochtend was het prachtig weer. We reden naar het stadje Gien om te tanken en wat boodschapjes te doen en gingen (wat verlaat) ontbijten op een bankje aan de Loire. Op dat moment voelde ik me al heel gelukkig.... Vervolgens gingen we onze reis hervatten en 's avonds rond een uur of zeven kwamen we, na een voorspoedige reis, aan in Alpe d'Huez.

In de dagen die volgden, zagen we hoe het evenement opgebouwd werd en gestalte kreeg. Ook het appartementencomplex waar wij verbleven werd drukker. Ons appartement was bedoeld voor 4 tot 5 personen. Er was een slaapkamertje met een stapelbed en een onderschuifbed en in het woonkamertje stond een (slaap)bank, ook met onderschuifbed. Als je dat bed tevoorschijn haalde, was er eigenlijk geen ruimte meer om aan de eettafel te zitten. Wij prijsden ons gelukkig dat we niet met zijn vijven hier hoefden te zijn, voor zijn tweeen was het prima te doen. Het enige nadeel voor Onno was dat alle bedden niet langer waren dan 1.90m en Onno zelf nu zo'n 1.95 m meet... Het onderschuifbed verlengde we provisorisch met een kussen van de bank en zo kon hij toch lekker slapen. Bovendien was er een ligbad! Dat hebben we thuis niet, dus daar heb ik van geprofiteerd. Verder hebben we een balkon met een geweldig uitzicht over de bergen met sneeuwtoppen en diep in het dal het dorp Bourg d'Oisans. Met elk weertype ziet het landschap er weer anders uit, geweldig!

Er moesten nog een hoop dingetjes geregeld worden. In het Palais du Sports in Alpe d'Huez, een redelijk groot sportcomplex voor dit dorp, was van alles te doen en dit fungeerde dan ook als het kloppend hart van Alpe d'huZes, samen met een grote tent naast het complex. Ik moest mijn kleding ophalen, mijn deelnemersnummer, buskaartjes en skiliftpasjes kopen, mij aanmelden voor het vrijwilligerswerk, consumptiemuntjes kopen, enz. enz. Er was ook een cafe, er werd live radio gemaakt en er was kinderopvang en een grote wand waar mensen hun hartekreet op konden hangen. Ook werden er kaarsen verkocht die langs de route geplaatst gaan worden. De grote tent fungeerde voornamelijk als locatie om te eten en te drinken. Er stonden ook een aantal grote tv-schermen in, zodat daar 's avonds de programma's op tv gevolgd konden worden. Vooral dinsdagavond was indrukwekkend, de zgn. herdenkings- en inspiratieavond trok veel bezoekers. De grote zaal in Palais du Sports puilde uit en de rest van het publiek volgde het programma in de tent. Net als ik. Ook hier werd er volop gereageerd, geklapt en meegezongen alsof we live aanwezig waren en dat maakte het al met al heel speciaal.

Ik merk dat de sfeer hier zo bijzonder is. Ik heb dat al vaker horen zeggen, maar nu ik hier zelf rondloop, ervaar ik het ook zo. Mensen zijn aardig, hartelijk en begaan. Iedereen is hier met een doel en een verhaal en dat schept een grote saamhorigheid. Natuurlijk wordt er ook wel eens geklaagd; ik heb ruim twee uur in de rij gestaan voordat ik mijn buskaartjes kon kopen, maar dat gold evengoed voor al die andere mensen in de rij. Op een of andere manier hielden we de stemming er in.

Woensdag 5 juni is het zo ver: Mijn Grote Dag! Samen met Onno heb ik alles goed voorbereid. Eerst gaan we ontbijten in de grote tent (ik heb voor veel maaltijden al van tevoren bonnen gekocht). We hebben alle spullen bij ons voor de rest van de dag. Onno heeft van Hans een fotocamera meegekregen waar hij vrolijk mee experimenteert. Na het ontbijt lopen we naar de skilift die ons in twee etappes naar de andere kant van de berg zal brengen. Eerst omhoog langs de sneeuw en vervolgens vrij steil naar beneden. Wat een fantastische tocht is dit al, wat een uitzicht! We zien zelfs een bergmarmot onderweg en smeltende sneeuw veranderd in rap tempo in kolkende stroompjes en watervallen. Prachtig.
De skilift brengt ons naar het dorpje Oz en daar nemen we de bus naar Bourg d'Oisans, het dorp aan de voet van de Alpe, waar ook het startplein voor het evenement is. Ook hier weer tenten, een medische post, een cafe, vrijwilligersbalie, fietsreparatiepunt, toiletten, stilteplek met kaarsen, enz. enz. Wat is het allemaal toch ongelooflijk goed en groots georganiseerd. En dat allemaal door vrijwilligers...

Wij zijn ruim op tijd voor de start aanwezig. Bij de medische post laat ik mijn voetzool nog even checken door een arts. Hij raadt mij aan er niets op te plakken van pleisters, mijn zool is goed genezen, maar wel om het goed in te vetten. Het enige wat ik daarvoor bij me heb is lippenbalsem, en dat mag ook. We eten en drinken nog wat, ik ga nog een keer naar het toilet en dan maken we ons op voor de start. Op mijn verzoek schrijft Onno mijn armen met een dikke zwarte stift vol: Op mijn linkerarm de mensen die te vroeg door kanker zijn gegaan, "in liefde", en op mijn andere arm een langere lijst met mensen die het overleefd hebben, met de woorden "hoop" en "dankbaarheid", mijn sleutelwoorden in deze missie. De mensen van het medisch team voorzien ons nogmaals van zonnebrand en zgn zouttabletten voor in onze bidons met water, zodat je lichaam het vocht beter vasthoudt. Het is ook zonnig en warm, dergelijke voorzorgsmaatregelen zijn niet voor niets.

We tellen af en vertrekken. Ik loop in de achterhoede, zodat Onno nog wat foto's kan maken, bovendien start ik in een rustig wandeltempo, vooral zodra het begint te stijgen. Eerst lopen we nog langs de campings; hier de eerste juichende en klappende mensen. Ik word er helemaal vrolijk van en de grote glimlach gaat volgens mij niet meer van mijn gezicht. Onno gaat per bus en skilift weer terug naar boven en zal mij opwachten bij de finish, tussendoor stuur ik hem sms-jes zodat hij weet waar ik ongeveer ben. De berg kent 21 haarspeldbochten en het begint bij bocht 21 beneden. Bij bocht 15 besluit ik mijn eerste korte stop te maken en val met mijn neus in de boter als daar Margriet Eshuis en Maarten Peeters samen gaan staan zingen. Zij hebben het ultieme Alpe-d'huZes-lied gemaakt en treden daar dagelijks mee op en nu dus ook op de berg. Hier ontmoet ik ook Marga, een vrouw die ik via-via al eerder heb ontmoet, maar nu voor het eerst deze week zie. Als ik weer verder loop, met de muziek nog in mijn rug, merk ik dat ik als wandelaar bijna hetzelfde tempo heb als sommige fietsers. Dat wil zeggen, de fietsers leveren een veel zwaardere inspanning om de helling op te komen en rusten daarom vaker uit in de bochten, terwijl je als wandelaar in een cadans komt waarin je nog even door kunt gaan. Drie bochten later merk je dan dat je weer door die ene rare fietshelm wordt ingehaald en dat gaat zo nog even door.
In alle bochten hangen spandoeken en banners van sponsoren aan de bergwand, er staan kaarsen te branden en vaak staan er ook mensen je aan te moedigen, muziek te maken, te dansen en te klappen. Het is geweldig! Ik geef om de haverklap high-fives en zeg honderden keren dankjewel.

Het lopen valt niet tegen. Ik begin na een tijdje wel mijn onderrug te voelen en mijn voeten, maar er is geen sprake van blaarvorming. Wel krijg ik na een tijd last van opgezwollen handen. Ik koel ze in de bergstroompjes en daar spreek ik twee vrouwen voor wie dit een bekend verschijnsel is. Het zal vanzelf weer over gaan. Af en toe stop ik onderweg om even te rusten of wat te eten, maar nooit heel lang. Hooguit een minuut of tien en dan wil ik weer door, verder, hoger, door!
De pijn wordt ietsje erger, het klimmen zwaarder en ik krijg het ineens te kwaad als ik door een man zo hartverwarmend wordt aangemoedigd. In de eerste de beste bocht, ik ben al bij bocht 6, rust ik wat langer uit en eet een paar koekjes. Zo, dat helpt!  Ik maak een praatje, hervat de moed en ga weer verder en dan belt Hans op om een hart onder de riem te steken en te vragen hoe het gaat. Hij moet zelf gaan werken, maar ik weet dat hij aan me denkt. Dat geldt overigens ook voor andere mensen die me sms-jes sturen onderweg en me oppeppen in mijn tocht. Super! Overigens complimenteert iedereen hier iedereen; fietsers die nota bene 6x die berg opgaan, spreken hun bewondering naar mij uit als wandelaar en andersom. Ik zie hoeveel moeite het de fietsers kost en vindt het onvoorstelbaar dat iemand dat vaker dan 1x kan doen!

In bocht 0, de laatste bocht voordat je in het dorp Alpe d'Huez aankomt, staan Johan en Annelies mij aan te moedigen. Hen ken ik via sportschool Tacoyo, waar ik 2x per week ga sporten en die ons met een grote actie gesponsord hebben. Ik zeg wij, want Johan is een van die kanjers die 6x naar boven gaat. Annelies heeft drie jaar meegedaan, maar vond het genoeg en is nu aanwezig voor support en als vrijwilliger en masseuse. Vooral Johan heeft me op weg geholpen naar dit evenement met goede tips en raad, fantastisch. Nog even en dan ben ik in het dorp. De ontvangst door de menigte hier is overweldigend, zoveel applaus en aanmoedigingen en complimenten. Ik moet huilen en lachen tegelijk, zet mijn zonnebril af omdat die anders beslaat...
Daarna volgt er ineens nog een heel rustig stuk door het dorp en met een grote lus loop ik richting de finish. Het begint in de laatste kilometer te regenen. Gelukkig heb ik een lichtgewicht regenjasje bij me, alleen is dat door alle stift op mijn armen nu wel zwart geworden in de mouwen...

En dan ben ik bijna bij de finish...
Tot ik mijn naam hoor roepen. Daar staat Onno, met zijn camera in de aanslag. En naast hem.... Mijn Vader? Ik geloof het eerst niet. Mijn vader!! Hier! Maar hoe kan dit?? Als het tot me doordringt dat hij er echt is, moet ik ontzettend huilen. En mijn vader en Onno huilen mee. Dit moment vergeet ik nooit meer...
Mijn vader bleek al 24 uur in Alpe d'Huez te zijn. Was met het vliegtuig naar Lyon gegaan en vandaar uit met een transfer-taxi naar zijn hotel gebracht. Hij had een bordje geknutseld met de tekst "Dapper Voorwaarts", gemaakt van papier, een ouwe kleerhanger en een demontabele stang van een ouwe rolveger. Je bent een Willie Wortel of niet.... Maar zo had Onno hem wel makkelijk gevonden in de mensenmassa!

Ik maak mijn laatste passen naar de finish. Ik voel me ongelofelijk blij en sterk en dankbaar. Mijn doel is bereikt, en hoe! Ik dacht er 4 uur over te doen, maar ben in ruim drie en een half uur over de finish. Niet slecht voor een amateur. Op een terras drink ik met mijn vader en Onno een kop thee en dan vertrekken we naar ons appartement. Daar ga ik eerst een half uur in bad liggen. Probeer zo goed en zo kwaad de zwarte stift van mijn armen te schrobben. Na dit warme bad gaan we terug naar de festivaltent, door de stromende regen, om warm te eten. Ik heb voor twee mensen maaltijdbonnen, maar als ik bij de controle vertel hoe ik verrast ben, mag mijn vader gewoon mee naar binnen en mee eten. Wat een gastvrijheid weer, wat een ontvangst.
Na het eten gaan we terug naar het appartement, potje dobbelen, kopje thee, gezellig.
Provisorisch maak ik een extra bed in orde. Mijn vader gaat in mijn bed en ik slaap met Onno in de woonkamer. Problemen zijn er om opgelost te worden.

Donderdag 6 juni is de grote Alpe d'huZESdag die al om 4.30 begint en eindigt om een uur of 8 's avonds, waarbij renners 6x de berg bedwingen. Maar er zijn ook hardlopers en wandelaars die hem 3x doen...wow.
We ontbijten weer in de tent en daarna sjouw ik wat mee in het vrijwilligerswerk tot 2 uur 's middags. Dan ga ik terug naar het appartement en lummel de middag een beetje door met mijn vader en Onno. Prima zo. 'sAvonds eten we weer in de tent, maar mijn vader ziet de drukte niet zo zitten en heeft bovendien niet zo'n honger. Wil ons ook niet tot last zijn en daardoor kan ik ook mijn eigen plan blijven trekken. Onno en ik gaan eten en blijven daarna voor de live-televisieuitzending en het optreden van Roel van Velzen en Frits Spits. Ik kom Caroline Tensen tegen op straat die haar teksten repeteert. We lopen samen op en maken een babbeltje. Wat een prettig en toegankelijk mens.
Tijdens de live uitzending wordt ook het voorlopige eindbedrag bekend gemaakt, en wat blijkt? We hebben met zijn allen al meer dan 25 miljoen opgehaald! En dat gaat nog meer worden, omdat veel deelnemers gesponsord worden met een toezegging per beklimming. Wat een feest! Ik swing een gat in de lucht... Baby get higher.... (R.v.Velzen)

Vrijdag is onze laatste dag hier en wil ik nog iets leuks gaan doen met mijn vader. Hij heeft een blokfluit bij zich en wil graag nog wat gaan spelen in het kerkje. Prima, ik haal hem over een uur daar op. Jaag Onno onder de douche, ruim alvast een en ander op omdat we morgen moeten vertrekken en haal nog een paar boodschappen. Met een goed gevulde picknicktas rijden we met mijn auto naar de kerk. De weg is weer vrij en er wordt in hoog tempo opgeruimd en afgebroken. Alle dranghekken zijn al van de wegen af, jeetje...volgens mij hebben ze de hele nacht doorgewerkt. Hulde!
Mijn vader zit nog steeds in het kerkje te blokfluiten, al bijna anderhalf uur. Dan gaan we op een terras koffie drinken en neem ik hem mee in de auto, de berg op. Hoger en hoger, totdat we de sneeuwgrens bereikt hebben en aan de andere kant het dal in kunnen kijken. Uitstappen, in het gras gaan zitten en alleen maar kijken en genieten. Het is hier zo adembenemend mooi. We sjorren pa weer overeind en dalen af richting een picknicktafel waar we een hapje gaan eten. Met dit uitstapje is mijn week in de Alpen volledig geslaagd. Wat een week, wat een indrukken, wat een emoties. Wat veel allemaal....

De terugreis verloopt zeer voorspoedig. We kunnen niet zo vroeg weg omdat er een belangrijke wielerronde door Alpe d'Huez gaat. Een soort voorronde voor de Tour de France. Na 12.15 uur wordt de weg weer vrijgegeven. Wij vertrekken iets eerder, in de wetenschap dat het toch wel even zal duren voordat we van die berg in het dal zijn en dan kunnen we inderdaad gewoon doorrijden. Ik heb slecht geslapen en moet wel drie keer een stop maken onderweg voordat we terug zijn op de camping. We kunnen weer in dezelfde stacaravan en de volgende dag stopt de vrouw des huizes me nog een royale donatie toe.
Zondag zetten we na het ontbijt en een kopje koffie de reis voort. Ik heb goed geslapen, voel me fit en uitgerust en met slechts twee stops komen we aan in Zeeland. Halen een bak chinees eten en in de achtertuin van mijn ouderlijk huis sluiten we deze bijzondere week af. Bij het afscheid moet ik weer erg huilen. Ik vind het zo bijzonder dat mijn vader dit allemaal heeft willen ondernemen voor mij! Over twee maanden wordt hij tachtig.
We zijn allemaal een held!

Van Kop tot Voet

Aanvankelijk had ik de titel "Kopzorgen" bedacht, maar de tijd vergleed en mijn hoofd stond er alsmaar niet naar om te schrijven. Ik had ook een hoop andere dingen aan mijn kop en het kost me nog steeds moeite om met meerdere dingen tegelijk bezig te zijn. Dus ik besloot mijn aandacht steeds op 1 ding tegelijk te richten.
Zo was er ons staatshoofd die de kroon overdroeg aan haar zoon. Ik gebruikte die feestelijke dag om in Oosterhout met collega's zoveel mogelijk speelmateriaal te scoren voor zo weinig mogelijk. We hebben behoorlijk wat op de kop weten te tikken.
De dag daarna stond ik in de keuken om mijn verjaardag voor te bereiden; had een hoop mensen uitgenodigd onder het motto: "Een Nieuwe Lente!" voor een borrel in het leukste buurtcafe, waarvoor ik een stapel chocladelekkers heb gemaakt. Maar ook appeltaart en soep voor de thuisblijvers.
De dag daarna was ik jarig en het werd een dag vol verrassingen. Leuk hoor, jarig zijn!

Vervolgens ging ik drie dagen naar Den Haag om voor mijn nichtje Liene te zorgen, omdat zus Carolien met man Thijs samen een week naar Marokko op vakantie waren. Lekker de snoeptante uithangen, pannekoeken en friet bakken, uitstapjes maken, spelletjes doen en keihard Jantje Smit draaien. En veel knuffelen met Liene, want dat kan ze erg goed.
Bovendien heb ik mijn oude hartsvriendin van de lagere school weer eens ontmoet die in Den Haag woont. We kwamen er achter dat we elkaar al meer dan twintig jaar niet hadden gezien. Wat een bijzondere vrouw en wat een bijzonder weerzien!

Door al die feestelijkheden schoot het wandelen er wel een beetje in, dus eenmaal terug uit Den Haag besloot ik die draad weer op te pakken. Het werd meteen een zonnige wandeling in de Drunense Duinen. De tacoyotraining kon weer hervat worden en ik maakte zeker twee keer per week een fikse wandeling.
Mijn nieuwe wandelschoenen knellen soms nog een beetje, vooral op mijn linker enkel; de kunst is om de schoenen losjes te strikken, maar niet te los. Ik heb Hans een keer gebeld om me in het bos op te halen na een wandeling om de Galderse Meren heen, zo'n 15 km schat ik. Toen ging het niet meer.
De mooiste en meest intensieve wandelingen heb ik in de Zeeuwse duinen gemaakt, waarbij mijn vader mij chauffeurde of op me wachtte met een kopje thee.
Eerste Pinksterdag besloot ik naar het dorpje Effen te lopen via een lang viaduct over de snelweg, en terug. Ik liep twee blaren op, de grootste onder mijn linkervoet. Na drie dagen doorprikken, bleef het pijnlijk en steeds opnieuw zat er vocht in. Woensdag de huisarts geraadpleegd en zij is met schaar en mes de blaar te lijf gegaan. Nu strompel ik door het huis, in de goede hoop dat ik over twee weken "gewoon" mee kan lopen op de Alpe d'Huez.

Dapper Voorwaarts....
Het is nooit vanzelfsprekend!

Mochten er nog blogvolgers zijn die mij willen sponsoren voor Alpe d'huZes, dan is dit de link naar mijn actiepagina:

http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/acties/petrahondius/petra-hondius

Alle gulle gevers die gedoneerd hebben, nogmaals mijn enorme dank!

Is het zo erg?

Ik doe niet zo gauw een beroep op iemand, probeer eerst mijn eigen boontjes te doppen en bedenk hoe ik zo simpel mogelijk mijn eigen probleem kan oplossen.
Vandaag ging ik boodschappen doen, handig met de zelfscanner door de supermarkt, drie tassen in mijn wagentje. Het enige waar ik hulp bij nodig zou hebben, was het tillen van de volle tassen in mijn fietstassen achterop en krat voorop. Ik ben inmiddels heel handig geworden in het inpakken van mijn tassen, zodat alles naadloos past op de fiets. Bovendien heb ik nooit een parkeerprobleem op de zaterdag, ha!

De eerste, jonge, vitale voorbijganger vroeg ik beleefd of hij mij wilde helpen. Ik schrok van zijn arrogante reactie "Nee, haha, zeg..."  met een ondertoon waar of ik het lef vandaan haalde. Kreeg niet eens de kans om het uit te leggen. De volgende man bleek zelf een (onzichtbare) armblessure te hebben, maar nummer drie was uiterst joviaal en behulpzaam. En ik hem dankbaar.

Waarom raakt die arrogante reactie mij zo?
Omdat ik zelf altijd iemand zou helpen? Omdat ik niet serieus genomen word? Zelfs niet als ik voor een keer iets vraag? Je zult maar een onzichtbare handicap hebben....
Is het echt zo erg?

Effe bijtanke...

Iedereen, ikzelf in het bijzonder, staat versteld van het tempo waarin ik opknap na de operatie. Dat begon al in het ziekenhuis; ik mocht bijvoorbeeld al vrij snel van bed af om naar de wc te kunnen gaan, ik was niet misselijk van de narcose, kon daardoor al vrij snel weer wat eten en drinken met als gevolg dat het infuus ook al snel weer uit mijn arm mocht. Lekker hoor.
Verder heb ik mij echt wel gedeisd gehouden in dat ziekenhuisbed. Ik lag alleen op een kamertje. Nadat ik 's morgens al vroeg geholpen was, heb ik de rest van de dag vooral veel geslapen.
De volgende ochtend mocht de drain er uit en kon ik naar huis. De schoonmaakster was geweest in de tijd dat ik in het ziekenhuis lag. wat een kadootje om in een schoon huis thuis te komen en in een fris bed te stappen. Eenmaal thuis lekker bankhangen en via sms en facebook mijn eigen kringetje op de hoogte brengen.

De dag erop, zaterdag, voelde ik me enorm fit en uitgerust. Ik durfde het aan op de fiets even naar het centrum te gaan en een boodschapje te doen. Wat een verschil met de vorige operatie! Ik besloot meteen verder plannen te maken om 's avonds nog naar Haarlem te gaan. Mijn zus Gerrie zou zondag drie benefiet-voorstellingen als zandtekenaar geven waarvan de opbrengst bestemd was voor mijn actie van Alpe d'huZes. Toevallig was mijn zwager zaterdags in de buurt en kon ik een lift krijgen, altijd gezelliger en comfortabeler dan een treinreis.
Zus Gerrie was druk met alle voorbereidingen en ik kon heerlijk bij hen mijn gemak houden. De volgende ochtend kwam Hans ook naar Haarlem en samen togen wij naar het oude schuilkerkje waar alles plaats zou vinden. Ik ontving gasten, verkocht de kaartjes, ontmoette mijn andere zussen en hield bij elke voorstelling een inleidend praatje.
Ik stond er versteld van dat ik zo kort na de operatie mezelf al weer zo goed kon voelen! Het werd een mooie en bijzondere middag die bovendien 500 euro voor het goede doel opbracht.
Op dat soort momenten is het leven een groot geschenk.

Ja, ik was wel moe toen ik 's avonds weer thuis was, ook nog even gekookt had en onze hoogbejaarde buurvrouw had geholpen de cv- ketel weer aan de praat te krijgen.
Dus vandaag doe ik niks. Dat voelt sloom, maar ook prima.
Het mag en het moet, ik ben immers nog aan het herstellen...

Nog even dit....

Morgen is het zo ver: de - wat mij betreft laatste- operatie aan mijn borst. Het is wel goed zo. Ik zou nog een tepelreconstructie kunnen laten doen, maar voor mij hoeft dat niet zo. Dat zou opnieuw gesnij in mijn lijf betekenen en dat mag wat mij betreft nu wel klaar zijn.
Mijn leidinggevende heeft in samenspraak met de bedrijfsarts besloten dat ik voorlopig maar eens een maand de ziektewet in moet. Vorige week overviel dat nieuws me nogal, je wilt immers dat het goed gaat, dat je er van af bent. Maar inmiddels heb ik er wel vrede mee. Een collega zei net aan de telefoon: Zie het als een kadootje. Dat is de beste optie!

Ben nu nog even een lijstje aan het afwerken met dingen die ook nog even moeten voordat....
De boodschappen zijn al gehaald. We zullen de komende dagen wel gaan overleven!

Pas op de plaats

En zo vliegen de dagen en zelfs weken voorbij.... Is het al bijna drie weken geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb? Het gaat echt snel. En er gebeurt ook zoveel.
Kort na het schrijven van het vorige bericht, liep ik mezelf enorm in de blaren; zelfde schoenen, zelfde goeie sokken, maar toch. Ook op mijn werk lijk ik mezelf af en toe voorbij te hollen; er moet alsmaar zoveel en wellicht leg ik de lat daarmee voor mezelf ook te hoog. Een goed gesprek met mijn leidinggevende loste al een hoop op. En dat ik met mezelf afsprak dat ik maar eens even niets hoefde. Geen wandeltraining en achteraf ook geen schuldgevoel daarover.
Gisteren ging zelfs mijn buik op de loop, met als gevolg dat ik zowat de hele dag geslapen heb.
Het zijn allemaal van die momentjes om even een pas op de plaats te maken. Rust in de tent, rust in mijn lijf en rust in mijn hoofd....

Vandaag was ik ook weer voor een drie-maandelijkse controle bij de specialist. 's Morgens bloed prikken, 's middags op consult. De uitslag t.a.v. De chronische leukemie is gunstig: voor het eerst sinds de chemotherapie zijn de waarden van leukocyten en lymfocyten gedaald! Dat geeft de burger moed.

Over anderhalve week, op donderdag 4 april, ga ik weer onder het mes voor de laatste operatie aan mijn borst. Een kleine operatie waarbij de tijdelijke prothese, de zgn tissue-expander, vervangen wordt door de definitieve siliconenprothese. Ik heb goede hoop dat het allemaal wel mee zal vallen, maar ik moet ook rekening houden met het herstel.
Pas op de plaats dus. Na 4 april nog twee maanden de tijd om me echt te gaan voorbereiden op mijn bergavontuur....

Sport, Sporter, Sportst

Het afgelopen weekend stond voor mij vooral in het teken van sport.

Vrijdagochtend ging ik naar Tilburg, daar zit een sportmedisch centrum, waar ik de verplichte sportscreening heb gedaan om aan Alpe d'huZes mee te mogen doen. Ik kwam er goed uit. Volgens de keuringsarts is mijn conditie en fysieke gesteldheid zelfs genoeg om de berg op te kunnen fietsen. Maar ik houd het dit jaar toch bij wandelen. Misschien volgend jaar? Zou wel heel stoer zijn....

Zaterdagochtend ging ik, zoals gebruikelijk, sporten

Zondagochtend was er een speciale extra training van Tacoyo, een zgn. XL-training, die nu voor de 4 e keer op rij wordt georganiseerd om Alpe d'huZes te sponsoren. Binnen de sportschool is een echtpaar, Johan en Annelies, dat voor de vierde keer meedoet op de fiets. Annelies gaat dit jaar niet meer fietsen, maar wel als vrijwilliger en masseuse. Johan gaat weer voor zes beklimmingen, wat in mijn ogen toch een wereldprestatie is.
Er waren maar liefst 160 deelnemers aan de XL-training. Van mijn werk waren er ook 5 collega's die meededen en eentje had zelfs haar man meegenomen.
Er werd royaal gedoneerd en vanuit de organisatie van Tacoyo Nederland werd er nog een schepje bovenop gedaan. Totale opbrengst 1903,- !! Geweldig!
Een deel daarvan zal naar mijn actie overgemaakt worden, het grootste deel mag naar de actie van Johan, omdat hij sowieso een veel hoger streefbedrag heeft dan ik.

Met deze donatie erbij heb ik mijn streefbedrag al gehaald!
Het is zo fantastisch wie er allemaal doneren en vooral al die positieve reacties. Het stimuleert mij enorm. De zon schijnt, tijd om mijn wandelschoenen aan te trekken en een stuk te trainen....

Jodelahitieeee!

Noodlot

Het kan soms zo gruwelijk hard toeslaan, dat noodlot...
Een week geleden overleed Wieteke, meisje van 10 jaar, dochter van goede bekenden, vrienden uit mijn toneelnetwerk.
Het grijpt me zo enorm aan. Als je mij zou vragen wat het allerergste  is wat mij in mijn leven zou kunnen overkomen, dan is het wel het verliezen van mijn kind.
Nee, doe me dan nog maar een potje kanker. Dat klinkt cru, ik weet het, maar zo voel ik het wel.

Script

Vanmiddag heb ik de laatste hand gelegd aan mijn script voor mijn voorstelling waar ik al eerder over schreef. Als ik het ga spelen, zal het uiteraard nog wel bewerkt gaan worden, komt er muziek bij en doet de regie hopelijk wonderen om er een mooie en boeiende voorstelling van te maken.
Eind van het jaar wil het stuk op de planken hebben en hopelijk op veel plaatsen gaan spelen, zodat het geld gaat opleveren voor Alpe d'huZes volgend jaar.
Hans heeft als eerste het stuk gelezen. Natuurlijk riep het bij hem de nodige herinneringen op en was hij daar ook door geraakt, maar tegelijkertijd zag hij ook voor zich hoe je bepaalde scenes zou kunnen vormgeven.
Ik krijg er zin in!
Deze voorstelling wordt een spannende episode in mijn leven...

Dapper Door!

Eindigde ik het vorige bericht met dat ik niet zo dapper zou moeten gaan, in no-time is er alle reden om dapper door te gaan: Ik ga meedoen aan Alpe d'huZes! Op de valreep.
Ik ga de beroemde berg op wandelen.
En nu ben ik van alles in werking aan het stellen om sponsors te vinden.
Vorige week zette ik een berichtje op facebook en dat leverde al spontaan een aantal donaties op.
Vanmiddag heb ik via de mail een hele grote groep mensen aangeschreven en ook daarvan is er nu al de eerste toezegging binnen. Natuurlijk hoop ik dat er veel mensen zullen gaan reageren.
Ik heb zelfs al twee giften gekregen van mensen die ik niet eens ken! Daarnaast is er een toezegging gedaan door de sportschool waar ik twee keer per week train (Tacoyo). Zij sponseren al 4 jaar twee andere mensen die voor Alpe d'huZes fietsen en organiseren daar een speciaal evenement voor en mijn actie mag dit jaar in de opbrengst mee delen.

Alle positieve reacties zijn hartverwarmend en geven me een enorme stoot energie.
Dapper Voorwaarts
Dapper Doorwaarts
Dapper Opwaarts!

Deja vu

Nog net geen jaar geleden stortte ik met mijn fiets ter aarde door de gladheid en sneeuw op de weg. Ik kneusde toen mijn voet en was vervolgens een week uit de running. Dat wil zeggen, ik zou toen voor het eerst weer officieel gaan werken, maar dat werd dus weer even uitgesteld.

Afgelopen maandag stortte ik opnieuw. Dit keer hard op mijn linker elleboog. Ik was al vlak bij mijn werk toen het gebeurde; twee aardige heren van middelbare leeftijd hielpen mij en mijn fiets omhoog en ik liep vervolgens lichtelijk dizzy na de valpartij richting school. Eenmaal daar trok ik kennelijk nogal wit weg. Collega's brachten thee met veel suiker en namen mijn taken over.
Na een half uur besloot ik Hans te bellen om mij op te halen en naar de acute hulp van het ziekenhuis te brengen, omdat mijn arm toch wel erg pijn deed.
De verpleegkundige die mij onderzocht sloot niet uit dat er een breuk of scheurtje in mijn bot zou kunnen zitten, maar dat was vervolgens op de foto's niet te zien. Zei de dienstdoende arts.
Met een steunkous en mitella toog ik huiswaarts. Twee dagen rust houden en daarna voorzichtig weer gaan bewegen.
Die twee dagen rust, daar heb ik mij goed aan gehouden, dat bewegen probeer ik zo verantwoord mogelijk te doen. Elke dag ga ik met sprongen vooruit. Levensgevaarlijk, want het is nog steeds erg glad buiten. Het vriest al de hele week.

Vooral door de oefeningen die ik met mijn arm doe, is het weer even alsof ik de maanden fysiotherapie van een jaar geleden aan het herhalen ben. Een zwaar gekneusde elleboog is natuurlijk iets anders dan een okselklieroperatie, maar de stramheid in mijn arm lijkt hetzelfde.

Voorzichtig en rustig aan ga ik voorwaarts.
Misschien moet ik wat minder dapper gaan, dan val ik niet zo hard....

Oud & Nieuw

Jajajajaja.... zo wordt dat dus niks met dat blog!
In december niets geschreven en januari is ook al half om.
Goed teken! Heb het kennelijk te druk gehad met andere dingen en dat klopt ook wel. November en december waren drukke maanden op het werk. In de kerstvakantie hoefde ik maar 2x een dag te werken en daar tussenin was ik anderhalve week vrij. Maar toen waren daar de feestdagen in Maarn bij zus Carolien, een uitstapje naar Zeeland, hier een feestje, daar een bezoekje, en uiteraard de jaarwisseling en vervolgens nog meer feest.
Op naar een nieuw jaar. Op facebook had ik al geschreven dat ik er klaar voor ben. Zin in het leven en zin om vooral verder te gaan. Op mijn werk is het meteen al weer druk; de nodige veranderingen, nieuwe kinderen en sowieso zit de sector kinderopvang in zwaar weer momenteel. Dat maakt het best spannend, nog meer voor de collega's van de kinderdagverblijven dan voor ons in de buitenschoolse opvang.

Ik loop met 2 grote plannen in mijn hoofd die niet los van elkaar staan.
Het ene plan bestaat eruit dat ik mijn verhaal wil omzetten in een theatersolo voorstelling die ik zelf ga spelen.
Het tweede plan is om deel te gaan nemen aan Alpe d"huZes, een evenement op de beroemde berg waarbij fietsers en lopers de berg beklimmen om sponsorgeld bij elkaar te krijgen voor de kankerbestrijding. Ik ben me nog aan het inlezen en misschien ben ik al te laat met inschrijven, maar er schijnen nog mogelijkheden te zijn. En dan wandelend die berg op.
Nu is het de bedoeling dat de theatervoorstelling geld moet gaan opleveren voor de sponsoring. Maar dan moet er wel eerst een stuk worden geschreven, gerepeteerd en opgevoerd.
Er zijn al best wat mensen bereid om mij daarin te gaan helpen en ondersteunen geheel op vrijwillige basis. En dat moet ook, want dat levert natuurlijk zoveel mogelijk geld op voor het goede doel.

Tegen de tijd dat de voorstelling klaar is, zal ik via de mail en facebook gaan promoten en zullen jullie meer van mij horen....

Ondertussen ben ik nog steeds in afwachting van een oproep van het ziekenhuis. Ik had verwacht dat ik inmiddels wel zou weten wanneer ik geopereerd zou gaan worden, maar niets.... En daar baal ik nu wel een beetje van.
Het wordt een relatief kleine ingreep; litteken openmaken, oude prothese eruit, nieuwe erin, dichtmaken en klaar. Half uurtje werk. Zeggen ze. En een nachtje in het ziekenhuis.

Kom maar op, oud & nieuw, ik ben er klaar voor!