Leve de Liefde!

En toen was het zo ver: de bruiloft van mijn zus Gerrie met haar Paul. Het werd een dag vol verrassingen, niet alleen voor het bruidspaar, maar ook voor de aanwezigen.

Hans, Onno en ik vertrokken 's morgens al op tijd naar Haarlem, omdat ik nog een hoop werk zou hebben aan de taart. Ik had beslag kunnen leggen op de tweede etage in het huis van het aanstaande bruidspaar, wat door Gerrie als atelier wordt gebruikt. De fotografe was ook al gearriveerd en na een kopje koffie ging ik aan de slag.
Na drie uur ploeteren moest ik snel mijn feestkleren aanschieten om op tijd in het stadhuis te zijn. Dat viel nog niet mee op mijn nieuwe, niet ingelopen schoenen, maar naast mij liep een collega-vriendin van Gerrie op hakken die 3x zo hoog waren als de mijne en dat hield de boel nog veel meer op.
Veel bekende gezichten voor het stadhuis waaronder zelfs een leraar van de middelbare school die nog steeds fan is van Gerrie en haar werk. Hij was "even" op en neer vanuit Zeeland om de plechtigheid bij te wonen.
De trouwauto was een beige citroen ami, in zo'n auto reden wij thuis vroeger ook en Paul bleek in het verleden ook in zo'n auto te hebben gereden. Hoe toepasselijk. Ik was ontroerd toen ik ze uit zag stappen; ze zagen er zo mooi en gelukkig en vrolijk uit. In het stadhuis werden we ontvangen met prachtige vioolmuziek en een buitengewoon ambtenaar, die vooral dat "buitengewoon" op een vrolijke manier gestalte gaf. In plaats van ringen gaf het bruidspaar elkaar een klein boekje waarin ze, allebei, in prachtige woorden hun liefde voor elkaar uitspraken. Ontroerend en indrukwekkend. En nog meer prachtige vioolmuziek. Ja lieve mensen, ik heb heel wat vreugdetranen gelaten daar!

Na de plechtigheid nog even borrelen en ons eerste lied zingen, en daarna weer terug om hard verder te werken aan de taart. Ik liep achter op schema en we moesten als een speer naar Amsterdam. De drukte op de weg werkte ook niet echt mee, een uur later dan gepland waren we in het Betty Asfalt Complex, het theatertje van Paul Haenen wat voor de feestavond was afgehuurd. Met dank aan zus Carolien lukte het om de taart op tijd af te krijgen en toen we deze gingen installeren, stapte neef Jeanpierre en zijn vrouw Cherie binnen die het feest met hun accordeonmuziek kwamen opluisteren. Alweer een verrassing, evenals Paul Haenen die als Dominee Gremdaat kwam optreden. En vlak mijn vader niet uit die na een ludieke toespraak zich transformeerde tot Jules de Corte en een lied ten beste gaf! En, uiteraard, hebben de hondizussen ook hun theatrale bijdragen geleverd.
Alle acts, liedjes en toespraken werden opgevoerd in de theaterzaal, daarna ging het feest swingend verder in de foyer.

Wat een heerlijk feest, wat een leuke mensen, wat een prachtige dag !
Lang leve de liefde, lang leve Paul en Gerrie!

Binnen en buitenkant

Tjonge,
het is al meer dan een week geleden dat ik een berichtje achterliet op het blog. Wat betekent dit? Gaat het goed met mij? Iedereen die ik op straat of in de winkel of waar dan ook tegenkom, zegt dat ik er zo goed uitzie. En ik kan niet ontkennen dat ik de laatste tijd op dat punt tevreden ben. Inmiddels ben ik sinds de laatste operatie al een paar keer "bijgevuld" en de protheseborst is nu ongeveer even groot als mijn andere eigen borst. Ik had niet verwacht dat dit resultaat er al zo snel zou zijn, dus daar ben ik wel blij om. Bovendien doet een vleugje make-up soms ook wonderen.

Wat trager verloopt, is het duffe gevoel in mijn hoofd. Er zijn dagen dat ik me fitter voel, maar vaak loop ik nog met een soort baksteengevoel in mijn voorhoofd. En ik ben geneigd te denken dat dit toch de nasleep van de narcose is. Ik vergeet nog snel dingen, doe eindeloos over het samenstellen van de boodschappenlijst en mijn concentratie laat het nogal eens afweten tijdens een lang gesprek, een theatervoorstelling met veel tekst en talkshows met minder boeiende gasten.

Maar ja, dat zie je aan de buitenkant niet. En het is ook niet heel erg, maar soms zou ik wel willen dat het klaar was. Zeg ook tegen iedereen dat de grootste shit achter me ligt, maar ik moet ook nog een stukje voorwaarts.
Na de meivakantie hoop ik de draad van het werk weer te gaan oppakken om vervolgens stapsgewijs weer helemaal terug te komen op de werkvloer.

De komende week staat helemaal in het teken van de naderende bruiloft van zus Gerrie met zwager Paul. Ik heb de eer om de taart te mogen maken, maar hoe en wat is uiteraard zeeeeer geheim! Ik hoop wel dat het weer nog wat beter wordt, zojuist kletterden de hagelstenen nog uit de hemel.
Vorig jaar lagen we rond deze tijd buiten op het strand,
nu blijf ik liever nog even binnen....

Filmpje!

In september 2011 heb ik al eerder geschreven over de korte film waar ik in speel. In overleg met Rex, mijn tegenspeler in de film, toneelregisseur en goede vriend, hebben we een tijdje gewacht met de film publiek te maken.
Uiteraard hebben wij zelf al lang een exemplaar op dvd en die hebben we in besloten kring ook al wel getoond. Maar nu mag de hele wereld 'm zien! Ja, ook jullie, lieve blog-volgers.

Ga naar www.vimeo.com en typ bij het vakje search "Eenzaam&Alleen" in.
Dat is alles.

Veel kijkplezier!

Zout

Vanmorgen ben ik weer "bijgevuld" met fysiologisch zout.
En daarvoor moet je niet te flauw zijn, want zelden zag ik zo'n grote injectienaald. Maar toch voel ik er niet veel van. Tot mijn verrassing werd er geen 50 maar 100 ml. bijgeprikt! De arts vroeg of ik er klaar voor was. Welja, waarom niet? Ik heb niet zo snel last van de neiging om flauw te vallen. En vlugzout is volgens mij toch een heel ander goedje...

Ik bedacht net dat zout een belangrijke smaakmaker is.
Zou ik ooit nog een goede smaak ontwikkelen?
Of krijg je van teveel zout een opgeblazen gevoel? Dat zou in mijn geval dan misschien juist heel handig zijn.

Volgende week weer een snufje.
Of een mespuntje.
Als het maar lekker wordt....

vocht & vechten

Gisteren ben ik op controle geweest bij de plastisch chirurg. Haar assistente haalde de pleisters eraf die er sinds de operatie nog opzaten. Zowel zij als de chirurg waren zeer tevreden over het resultaat: het litteken is mooi dicht en er zijn geen rare zwellingen, blauwe plekken of ontstekingen.
Ik had wel het idee dat ik nogal wat vocht vasthield op de plek boven de prothese, maar dat schijnt in deze fase heel normaal te zijn. Het gekke is dat het soms lijkt of de reconstructie te hoog is uitgevallen...
De chirurg heeft ook de prothese weer verder opgevuld. Dat gaat met 50 ml. vocht tegelijk dat er langzaam ingespoten wordt. Daar voel ik nauwelijks iets van.

Afgelopen maandag was ik ook weer bij een steunpuntavond in het inloophuis.
De opkomst was twee keer zo groot als de andere avonden die ik heb bijgewoond. Nieuwe gezichten en nieuwe verhalen. Het heeft me behoorlijk geraakt dit keer, wat een heftige en soms complexe verhalen! Het relativeert je eigen situatie in elk geval wel. Nog genoeg reden tot dankbaarheid dat ik niet meer tegen die borstkanker hoef te vechten, dat ik er nog ben en mag zijn, dat ik nog steeds volop omringd word met liefde en aandacht en dat ik vooral goede hoop mag blijven houden!
Daarbij hoop ik dat ik een ander tot steun kan blijven zijn.
Hoe moeilijk dat soms ook is....