Nog net geen jaar geleden stortte ik met mijn fiets ter aarde door de gladheid en sneeuw op de weg. Ik kneusde toen mijn voet en was vervolgens een week uit de running. Dat wil zeggen, ik zou toen voor het eerst weer officieel gaan werken, maar dat werd dus weer even uitgesteld.
Afgelopen maandag stortte ik opnieuw. Dit keer hard op mijn linker elleboog. Ik was al vlak bij mijn werk toen het gebeurde; twee aardige heren van middelbare leeftijd hielpen mij en mijn fiets omhoog en ik liep vervolgens lichtelijk dizzy na de valpartij richting school. Eenmaal daar trok ik kennelijk nogal wit weg. Collega's brachten thee met veel suiker en namen mijn taken over.
Na een half uur besloot ik Hans te bellen om mij op te halen en naar de acute hulp van het ziekenhuis te brengen, omdat mijn arm toch wel erg pijn deed.
De verpleegkundige die mij onderzocht sloot niet uit dat er een breuk of scheurtje in mijn bot zou kunnen zitten, maar dat was vervolgens op de foto's niet te zien. Zei de dienstdoende arts.
Met een steunkous en mitella toog ik huiswaarts. Twee dagen rust houden en daarna voorzichtig weer gaan bewegen.
Die twee dagen rust, daar heb ik mij goed aan gehouden, dat bewegen probeer ik zo verantwoord mogelijk te doen. Elke dag ga ik met sprongen vooruit. Levensgevaarlijk, want het is nog steeds erg glad buiten. Het vriest al de hele week.
Vooral door de oefeningen die ik met mijn arm doe, is het weer even alsof ik de maanden fysiotherapie van een jaar geleden aan het herhalen ben. Een zwaar gekneusde elleboog is natuurlijk iets anders dan een okselklieroperatie, maar de stramheid in mijn arm lijkt hetzelfde.
Voorzichtig en rustig aan ga ik voorwaarts.
Misschien moet ik wat minder dapper gaan, dan val ik niet zo hard....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten