Hoogste tijd

Jeetje, ik word wel laks van die chemo (handig als je daar alles op af kunt schuiven).
Maar het is ondertussen wel bijna een week geleden dat ik iets op het blog geschreven heb.
Het was me dan ook het kwakkelweekje wel; veel hoesten, snotteren, slapen en verder weinig.
Sinds vrijdag lijkt daar verandering in te komen. Ik heb weer meer energie, loop weer meer in huis te rommelen en kleine klusjes te doen, waarbij vooral Onno van tijd tot tijd een superzoon is om te helpen, vooral nu Hans het druk heeft en veel weg is.
Zaterdagavond durfde ik het aan om naar een voorstelling van Teater ´77 te gaan kijken. ik was vooral bang dat ik de boel zou kunnen verstoren met mijn gehoest, maar dat viel mee. En zo ben ik ook zondagavond met Hans naar een huiskamerconcert geweest, "life in the living". Mooie sing-a-songwriters muziek, acoustisch, ingetogen, prachtig. En honingdrop binnen handbereik om niets te verstoren.

Deze week is weer de laatste voordat de volgende kuur erin gaat. Ik zal nog meer moeten aansterken en hoop echt van deze verkoudheid af te komen vóór volgende week maandag, anders vrees ik nog minstens 3 weken verkouden te blijven... Omdat je door de chemo je natuurlijke weerstand verliest, herstel je namelijk niet of nauwelijks, pas in de laatste week als het beenmerg zich weer hersteld heeft, neemt ook je weerstand en dus je herstel weer toe. Vandaar.

Mijn kortgeschoren stekelkoppie begint nu echt rap uit te vallen. Ik draag mijn pruik maar heel af en toe. Voel me toch meer mezelf met een pet op, alhoewel de reacties op de pruik positief zijn. Gelukkig heb ik mijn wimpers en wenkbrauwen nog wel.
Hoop dat die nog even blijven zitten....