Haar

Tja, dit was toch wel een van de momenten waar ik erg tegen aan zat te hikken; het moment dat de schaar erin zou gaan. Als ik wakker word, ligt mijn hoofdkussen zó vol met haren, dat ik daar toch ook wel klaar mee ben nu. Tijd dat er iets gebeurt.
Leny, de vrouw van de haarwerkwinkel, is een schat. Ze geeft me alle tijd, gaat stap voor stap te werk, zet een glas water en een doos tissues neer en drukt me vooral op het hart om mezelf te zijn. Heel even lijk ik vol te schieten, maar daarna valt het mee. Leny knipt niet alleen mijn haar, maar klept ook de oren van mijn hoofd en dat maakt het nog gezellig ook.
Ik ben ook heel blij dat Hans is meegegaan, Onno zit op school, die zal het resultaat later in ogenschouw moeten nemen.
Het knippen en scheren is een fluitje van een cent, daarna gaat al snel de pruik op, want die moet nog helemaal in model geknipt worden en dat is de grootste klus. Tussendoor wordt er steeds besproken wat ik nog anders wil en wat de mogelijkheden zijn. Als Hans tussendoor even weg is voor een boodschapje en weer terugkomt, is hij oprecht enthousiast over het resultaat. Ik moet nog wennen. De kapster noemt een pruik een "compromis" en dat is een goeie benaming. Ineens realiseer ik me tijdens het kijken naar mezelf dat, als je me niet zou kennen, je ook niet zou zien dat ik een pruik op heb. Klik! Hier kan ik mee leven!

Als ik even later de straat infiets, steekt een buurvrouw twee duimen omhoog: "Mooi!"
Het helpt echt.
Gelukkig.