Ik ben afgelopen maandag weer naar het ziekenhuis geweest om bloed te laten prikken. Dit ter controle van de chronische leukemie, tot nu toe elke 3 maanden.
De waarden van de leukocyten in mijn bloed zijn nauwelijks gestegen. En dat is een hele opluchting. Aanvankelijk had de chemo een flinke tik uitgedeeld aan dit soort naargeestige types, maar het afgelopen jaar leken zij weer in aantal toe te nemen. Dat dit nu nauwelijks het geval is, is een enorme opluchting voor me. Hopen dat het zo blijft!
Tegelijkertijd valt het me op dat ik maar langzaam herstel van een griepje van twee weken geleden. Ik was daar niet zo erg ziek van, maar wel heel erg verkouden en moe; beton in mijn benen. Volgens de arts kan het inderdaad aan de leukemie liggen dat ik minder snel herstel, dat ik vage keelklachten heb en nog hoesterig ben. De weerstand is nu eenmaal verzwakt.
De arts vraagt zich ook af of ik op de lange termijn wel mijn werk met kinderen moet blijven doen; nergens grotere infectiehaarden en broeinesten voor virussen dan in de kinderopvang.... En ik was juist zo blij weer aan het werk te zijn, juist vanwege die kinderen!
Dat ik nog steeds moeite met mijn concentratie kan hebben vindt de arts heel normaal en vanzelfsprekend. Ik moet en mag mezelf meer tijd geven om weer "terug" te komen.
Al met al loop ik nu met een dubbel gevoel rond van twijfel en opluchting. Ik wil vooral het laatste de overhand laten hebben, maar het regenachtige herfstweer drukt het soms de kop in.
Kop in? Kop op!
het is niet voor niets Dapper Voorwaarts!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten