Zus en duf...

Inmiddels ben ik een paar dagen verder.
Uiteraard leef ik erg bij de dag, het is afwachten wat elke nieuwe dag gaat brengen en hoe ik me zal voelen.
De eerste twee dagen ben ik niet buiten geweest. Ik was te duf en sliep veel. Vannacht heb ik voor het eerst redelijk goed door geslapen.
Gisteren kwam mijn zus Gerrie uit Haarlem "even" langs. Dat was voor mij een goede stok achter de deur om weer iets te gaan ondernemen. Eerst voorzichtig naar de supermarkt geweest om te "oefenen". Ik merk dat ik vooral erg rustig aan moet doen, omdat ik anders toch overvallen word door een opgeblazen gevoel.
Later op mijn dooie akkertje met Hans naar het park, waar ik met Gerrie heb afgesproken. Ik vind het helemaal te gek dat ze tussen haar afspraken door even aanwipt vanuit Haarlem!
We lunchen samen bij het T-huis en we hebben nog tijd over om even de stad in te wandelen en de Grote Kerk te bezoeken; daar kom ik ook niet dagelijks. Als ik weer thuis ben, slaap ik meteen weer anderhalf uur op de bank... en daarna blijf ik duf. Het voelt een beetje alsof ik een baksteen in mijn hoofd heb.
Gelukkig eet ik wel goed en ik probeer me er aan te houden zo veel mogelijk te drinken.
Ik krijg nog eens een geregeld leven..... zou dat kunnen?