zaterdag 17 september 2011

STRIJD

Gisteren "even" naar het ziekenhuis om van de behandelend chirurg de uitslag van de mri-scan te krijgen en te horen hoe en wat de vervolgstap zal zijn. Dat werd dus toch een uitgebreid gesprek....

Geschiedenis: Begin april is de eerste mri-scan gemaakt, nadat er al foto´s, echo´s en puncties waren gedaan. Op die bewuste eerste mri-scan werd een tweede plekje ontdekt. Dat was schrikken, want dat kon betekenen dat er toch geen borstbesparende operatie meer mogelijk was, maar een amputatie. Na een grondig echo-onderzoek door de beste radioloog van het ziekenhuis leverde dit toen niets op, dwz dat het om een onschuldig vetbultje oid ging. Er werd ook geen extra punctie meer uitgevoerd en opgelucht konden we ons voorgestelde behandelplan hervatten.

Nu, in de derde mri-scan, is opnieuw dit plekje gezien. Het was kleiner geworden. En juist dát zou kunnen betekenen dat het misschien tóch om een ieniemini kleine uitzaaiing gaat.... Met de nadruk op misschien...

Wat te doen?
De chirurg heeft mij grofweg 2 opties voorgehouden:

A: We nemen het zekere voor het onzekere en amputeren. Met het risico dat het misschien niet nodig was geweest. En alle consequenties die bij zo´n amputatie om de hoek komen kijken... Een borstreconstructie hoort daarbij wel tot de mogelijkheden.

B: We nemen het risico en gaan door op de ingeslagen weg. De bestralingen volgen immers ook nog. Er bestaat evt. de mogelijkheid een soort second opinion uit te laten voeren dmv een zeer geavanceerde punctie. Dit kan alleen in Nijmegen of Maastricht. Het biedt geen garantie, maar de mogelijkheid bestaat ook dat het extra informatie op kan leveren. 

Uit  deze twee mogelijkheden zal ik moeten kiezen. Gisterochtend voelde het alsof we opnieuw in een emotionele achtbaan waren gestopt. De gedachten vliegen alle kanten op....waar doe je het beste aan? Tegelijkertijd komt er iets strijdbaars in mij op: Ik was toch met die chemo begonnen met het zicht op een borstbesparende operatie? Dat wil ik me ook niet zomaar af laten pakken. Vanochtend bedacht ik daarbij dat ik me niet alleen wil laten regeren door de angst. Als ik dat zou doen, had ik immers al eerder voor een amputatie gekozen. En ik was mezelf al zoveel moed aan het inpraten omdat ik het idee dat het mes in mijn borst moet al aangrijpend genoeg vind.

Woensdag moet ik terugkomen bij de chirurg en dan moet ik eigenlijk ook wel een besluit hebben genomen. In de tussenliggende tijd hoop ik nog wat mensen te kunnen spreken. En ondanks alle steun, alle reacties en liefde die ik van iedereen mag ontvangen, en waar ik ook zeer dankbaar voor ben (!) zijn dit de momenten in de strijd waarin ik me soms heel, héél erg alleen kan voelen.
Deze strijd voer ik niet alleen tegen een ziekte, maar ook met mezelf....

5 opmerkingen:

  1. Tot woensdag heb je de tijd om de boel te laten bezinken en te kijken wat JIJ wilt. Het is jouw lichaam, jouw leven.
    Heel veel sterkte in ieder geval.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Petra, nu komt de titel goed van pas: je moet dapper voorwaarts .... welke keuze je ook maakt.

    groetjes uit Apelcity

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nou lieverd.

    Het is niet niks hè?
    Je hebt idd tot woensdag de tijd en het is idd jouw leven en lichaam. Niemand kan je helaas vertellen wat je moet doen. En ik snap heel erg goed dat je je daar door wel eens eenzaam kan voelen.
    Het enige wat we kunnen doen is blijven hopen en erin geloven dat het gewoon goed komt.

    Misschien helpen heel veel kusjes en knufjes vanuit Berkel Enschot

    p.s heel veel sterkte voor jullie 3-tjes
    en geef de kusjes en knufjes ook maar door aan mijn lieve broer en lieve neef.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. hoi Petra,
    Wat goed en dapper dat je dit alles zo van je afschrijft.
    Schrijven is overleggen met je eigen geest, in alle stilte en met publiek.
    Goed voor jezelf en ik weet zeker dat je veel lotgenoten ondersteunt, meer dan je denkt.
    Je getuigt van een enorme kracht om dit gevecht aan te gaan. Kracht en humor sterken een mens.
    Maar ja, allemaal mooie woorden, maar jij moet het zelf doen. En dat doe je ook.
    Ik wens jou, en Hans, en de familie veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen