Had ik woensdagochtend geschreven dat het zo rustig begon, diezelfde middag sloeg de moeheid al toe. Het is een vreemd soort moeheid, anders dan wanneer je ergens moe van bent. Het is meer alsof alles zwaar is in je lichaam: een molensteen op mijn nek, een blok beton in mijn hoofd, trillende benen als ik de trap oploop en buiten adem als ik boven aankom. Ik slaap dan erg veel en vaak. En dat ik combinatie met een opgeblazen gevoel in mijn buik en bijna constant een vieze smaak in mijn mond (die lijkt erger dan de voorgaande keren). Kortom, toch wel een soort van ziek zijn dus, al lijkt het vaak niet zo. Het is en blijft vreemd om op deze manier "chemisch" ziek gemaakt te worden, te kwakkelen, bij te komen, te herstellen en weer opnieuw het traject in te gaan.
Meestal is het glas halfvol, maar het is zeker ook wel eens halfleeg.
Vandaag wordt ons huis weer gepoetst. Heerlijk! Het slechte weer valt tot nu toe mee en ik krabbel langzaam weer overeind. België lokt....
ja raar idee he dat je je steeds weer ziek maakt. Maar het vernietigd iets wat anders jou vernietigd dus je doet het voor de goede zaak.
BeantwoordenVerwijderenLekker toe geven aan die moeheid het is er wel het weer voor ..............
Hou Belgie voor ogen heb je een leuk doel om naar toe te leven
Je zou niet menselijk zijn als het glas altijd half vol is meid! Je bent zo vaak zo positief dat je je het jezelf gelijk moet vergeven als je eens een keer niet lekker in je vel zit en het eens niet zo rooskleurig in ziet.
Hou vol meid!
dikke kus en knuffel
Liefs Ludwina
Volgende week kom je helemaal tot rust: dan pikt de familie Ten Cate een terrasje!
BeantwoordenVerwijderenoui oui, c'est la rue ......
pas maar op dat je niet gewend raakt aan iemand die je huis poetst ;-)
BeantwoordenVerwijderen