Binnen en buitenkant

Tjonge,
het is al meer dan een week geleden dat ik een berichtje achterliet op het blog. Wat betekent dit? Gaat het goed met mij? Iedereen die ik op straat of in de winkel of waar dan ook tegenkom, zegt dat ik er zo goed uitzie. En ik kan niet ontkennen dat ik de laatste tijd op dat punt tevreden ben. Inmiddels ben ik sinds de laatste operatie al een paar keer "bijgevuld" en de protheseborst is nu ongeveer even groot als mijn andere eigen borst. Ik had niet verwacht dat dit resultaat er al zo snel zou zijn, dus daar ben ik wel blij om. Bovendien doet een vleugje make-up soms ook wonderen.

Wat trager verloopt, is het duffe gevoel in mijn hoofd. Er zijn dagen dat ik me fitter voel, maar vaak loop ik nog met een soort baksteengevoel in mijn voorhoofd. En ik ben geneigd te denken dat dit toch de nasleep van de narcose is. Ik vergeet nog snel dingen, doe eindeloos over het samenstellen van de boodschappenlijst en mijn concentratie laat het nogal eens afweten tijdens een lang gesprek, een theatervoorstelling met veel tekst en talkshows met minder boeiende gasten.

Maar ja, dat zie je aan de buitenkant niet. En het is ook niet heel erg, maar soms zou ik wel willen dat het klaar was. Zeg ook tegen iedereen dat de grootste shit achter me ligt, maar ik moet ook nog een stukje voorwaarts.
Na de meivakantie hoop ik de draad van het werk weer te gaan oppakken om vervolgens stapsgewijs weer helemaal terug te komen op de werkvloer.

De komende week staat helemaal in het teken van de naderende bruiloft van zus Gerrie met zwager Paul. Ik heb de eer om de taart te mogen maken, maar hoe en wat is uiteraard zeeeeer geheim! Ik hoop wel dat het weer nog wat beter wordt, zojuist kletterden de hagelstenen nog uit de hemel.
Vorig jaar lagen we rond deze tijd buiten op het strand,
nu blijf ik liever nog even binnen....